سخن سردبیر

محیط امنیت بین الملل بیش از هر زمان دیگری، دستخوش تغییر و تحولات است. پیچیدگی و آشوبناکی این محیط تاثیر به سزایی در سیاست دفاعی و ساز و کار تامین منافع کشورها دارد. با نگاهی گذرا به روند شتابنده ی این تغییر و تحولات در می یابیم که آینده محیط امنیت بین الملل، به احتمال زیاد با سیالیت شگفت آوری، تداوم این روند خواهد بود. با این حال، مطالعه ی آینده بیش از آنی که معطوف به بررسی سیر تکامل روندها باشد، متوجه اتفاقات و یا به عبارت دقیق تر، شگفتی سازهایی است که پارادایم ها و روندها را از مدار خود خارج ساخته و مبنای ظهور ساختارهای جدیدی در محیط امنیت بین الملل می شود. در پژوهش های مربوط به رصد چنین رخدادهایی، آن چه فراتر از نگاه به معادلات خطی و روابط علت و معلولی مستقیم مطرح است، دریافت مناسب نسبت به نشانه های ضعیف است. به عبارت دیگر، نشانه شناسی در باب علایم ضعیفی که می تواند موجب بهت و شگفتی در آینده گردد از اهمیت به سزایی برخوردار است. حال که به حول و قوه الهی در دانشگاه های جمهوری اسلامی ایران شاهد برگزاری دوره ی دکتری آینده پژوهی هستیم. امید می رود که عرصه ی دفاع و امنیت بیش از پیش از این قابلیت و سرمایه بهره مند گشته، برای تصویرسازی، سناریوپردازی، مدل سازی و شبیه سازی سال های پر امید پیش رو، از این امکان استفاده ی لازم را ببرد. در این میان، آن چه مبنای تاکید است، تعامل موثر میان نهادهای انقلاب با دانشگاهاست. ساز و کارهای این تعامل موثر که مورد حمایت دولت نیز می باشد، خود مقوله ای است مستلزم مطالعه و بازاندیشی مستمر. بی تردید پیوند دانشگاه با نهادهای اجرایی در کنار سایر برکات بی بدیلش، امکان «گفتمان سازی» و دریافت مشترک میان فضای نظری و اجرایی را فراهم آورده و به نوبه ی خود سهولت حرکت و توانمندسازی مفاهیم را موجب می شود. محققان و پژوهشگران حوزه ی مطالعات دفاع و امنیت ملی در طیف روش شناسی مطالعاتی خود، ضمن بررسی موشکافانه ی واقعیت‎ های موجود باید نگاه و تصویر امیدوارانه و آرمان گرایانه ی خود را در افق چشم اندازهای متصور خلق و برای ایجاد افق های زمانی معین که در امتداد وعده های الهی است، تلاش نمایند؛ که انشاءالله آینده از آن ماست.