بررسی حق آزادی بیان از دیدگاه فقه و حقوق ایران

هدف از این تحقیق بررسی حق آزادی بیان از دیدگاه فقه و حقوق ایران بود. روش تحقیق به صورت کتابخانه ای و روش گردآوری اطلاعات به صورت فیش برداری بود. نتایج حاصل از تحقیق نشان داد که آزادی بیان فقدان مانع برای اظهار اندیشه و عقیده، اعم از اندیشه و عقیده ی مذهبی، سیاسی و مانند آن می باشد. آزادی بیان حقی است که همه افراد به طور یکسان از آن برخوردارند و می توانند اندیشه و فکر خود را ابراز کنند، به طوری که موجب نقض حقوق دیگران و اصول ارزشی انسان ها نشود. گستره فقهی آزادی بیان شامل ارتداد، کفر و انکار ضروری دین، افترا به خداوند، تکذیب آیات الهی، استهزا و تمسخر، دشمنی و مخالفت با خدا و رسول، تهمت به پیامبر، سب و شتم و نصب، مقابله با دین اسلام یا ایجاد اختلال در آن، گفتار گمراه کننده و فریبنده، گفتار و جدال بیهوده و باطل، اهانت به مقدسات دیگران می باشد. تعهدات کشورهای عضو در قبال دو میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی و حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی بیانگر این مطلب است که هر کسی حق آزادی بیان دارد این حق شامل ازادی تفحص، تحصیل، اشاعه اطلاعات، افکار از هر قبیل بدون توجه به سرحدات، خواه شفاها یا به صورت نوشته یا چاپ یا به صورت هنری یا به هر وسیله دیگر به انتخاب خود شخص است، اعمال حقوقی تابع احترام به حقوق یا حیثیت دیگران و حفظ امنیت ملی یا نظم عمومی یا سلامت یا اخلاق عمومی می باشد.