عملکرد سیستم مالی و رشد اقتصادی در ایران: برخی واقعیتهای سبک وار

ادبیات اقتصاد کلان-مالی در پاسخ به این سوال که آیا رشد اقتصادی متعاقب توسعه ی مالی افزایش مییابد و یا ابتدا باید رشد اقتصادی رخ دهد تا اقتصاد از مزایای توسعه مالی بهرهمند شود، به آزمون رابطه دوسویه و بعضا غیرخطی تاکید دارد. در این پژوهش، پیوند میان شاخص های فراگیر توسعه مالی (در ابعاد عمق، جریان بین المللی، دسترسی، کارآیی و ثبات) با رژیم های رشد اقتصادی کل و بخشی (کشاورزی، صنعت و خدمات) که از مارکوف-سوئیچینگ استخراج شدند، طی دولتهای سوم تا یازدهم بعد از انقلاب (۲۰۱۷-۱۹۸۲) بررسی می شود. شواهد گویای آن است که ابعاد مختلف توسعه مالی با رژیم های رشد بخش واقعی همروند هستند (به استثنای دولتهای نهم و دهم)؛ یعنی واقعیت هایی سبک وار در حمایت از فرضیه رهبری عرضه خدمات مالی وجود دارد. همچنین، بیش از ۶۰ تبصره (در برنامه های اول و دوم توسعه) و ماده (در برنامه های سوم، چهارم و پنجم) به سیستم مالی مربوط می شدند که بدون استراتژی منسجم و حول سرکوبهای مالی و تبعیض های بخشی وضع شده بودند و در نتیجه، به تحقق «توسعه مالی متوازن» کمکی نکردند.