ارزیابی عملکرد لرزه ای سازه های بلند مرتبه ترکیبی فولادی – بتنی و مقایسه با سازه های تمام بتنی مشابه

در ساختمانهای بلندمرتبه سیستم قابهای خمشی گزینه مناسبی به حساب نمی آید که دلیل آن غیر ممکن بودن تامین سختی جانبی موردنیاز برای چنین ساختمانهایی می باشد. اولین بار ایده سیستم سازه لولهای یا همان سازه تیوپی با استفاده از یکپارچه کردن عملکرد دیوارهای پیرامونی ساختمان مطرح شد. به طورکلی این سیستم ترکیبی از ستونهای نزدیک به هم و تیرهای عمیق می باشد که در محیط پیرامونی ساختمان قرارگرفته اند. امروزه با توسعه شهرها، ساختمانهای بلندمرتبه و میان مرتبه به عنوان یکی از اجزای تاثیرگذار بر محیط شهری موردتوجه سیاست گذاران مدیریت شهری قرار دارد. برای این منظور، اعمال ضوابط کنترلی برای تامین الزامات شهرسازی و معماری مانند میزان بارگذاری و تراکم، هماهنگی با بافت و منظر شهری، تامین نور و میدان دید در محیط پیرامونی این ساختمانها مدنظر برنامه ریزان شهری قرار می گیرد. از سوی دیگر، یکی از الزامات توسعه شهری پایدار در شهرهای لرزه خیز، عملیاتی نمودن برنامه های مدیریت کاهش خطرپذیری لرزه ای در سیاستگذاری های شهری برای کاهش مخاطرات و کاهش هزینه های مدیریت بحران سوانح طبیعی می باشد. هدف اصلی مقاله حاضر ارزیابی عملکرد لرزه ای سازه های بلند مرتبه ترکیبی فولادی – بتنی و مقایسه با سازه های تمام بتنی مشابه می باشد. نتایج نشان می دهد رشد فزاینده ی بلندمرتبه سازی در شهرها از یک سو و لرزه خیز بودن اغلب شهرهای کشور در برابر زلزله از سویی دیگر، توجه به مسائل ایمنی و تدوین برنامه ی مدیریت بحران در این گونه ساختمان ها را حائز اهمیت کرده است. تجربه نشان می دهد که حتی اگر ساختمان های بلندمرتبه از نظر استحکام سازه ای در مقابل زلزله مقاومت کافی داشته باشند، عدم استحکام عناصر غیرسازه ای و فقدان آگاهی ساکنان از چگونگی واکنش مناسب در هنگام زلزله صدمات انسانی و مالی جبران ناپذیری به بار می آورد.