بررسی سکونتگاه غیررسمی و انباشت آسیب های اجتماعی در این محلات

حاشیه نشینان کسانی هستند که در سکونتگاه های غیر متعارف با ساکنین بافت اصلی شهر زندگی می کنند، گروه های مذبور بیشتر از دافعه خاستگاه چون فقر و بیکاری و عوامل جاذب شهری از زادگاه خود به شهر رانده شده و به شهرها روی آورده اند. برآیند فراموش کردن قشر ضعیف جامعه در برنامه کلان اقتصادی، ضعف مدیریت شهری و سیاست های فقرزدای کلان اقتصادی منجر به زایش سکونتگاه هایی غیر رسمی در حاشیه شهرها گردیده که این سکونتگاه ها حجم وسیعی از مهاجران به شهرهای بزرگ را در خود جای می دهند. این مناطق اغلب در کنار و حاشیه ی منطق مسکونی شهری قرار گرفته و مکان مناسبی برای خانواده های فقیری که استطاعات مالی لازم را ندارند محسوب می گردند. ساکنان سکونتگاه های غیررسمی با وجود این که در محدوده زندگی اجتماعی و اقتصادی شهرها به سر می برند به دلیل جذب نشدن در نظام اجتماعی و اقتصادی شهر به عنوان شهروندان رسمی و مشروع در جامعه پذیرفته نشده و لذا از امکانات و خدمات و تسهیلات زندگی عمومی و زیربنای شهر بی بهر و یا بسیار کم بهره اند. ساکنان این نوع سکونتگاه ها از ابعاد مختلف، یعنی کالبدی(مسکن نابهنجار)، اجتماعی(رفتارهای اجتماعی جدا از جامعه شهری) و اقتصادی(ویژگی اشتغال و درآمد و مهاجرت) متمایز می شوند. در واقع از محرومترین اقشار جامعه شهری به شمار می آیند و به اعتبار همین محرومیت شدید در برابر هر گونه آسیب اجتماعی و کالبدی نیز بی دفاع اند. هدف مقاله حاضر بررسی سکونتگاه غیررسمی و انباشت آسیب های اجتماعی با روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد اعتیاد، طلاق، بیکاری، حاشیه نشینی و آسیبهای اجتماعی را به عنوان پنج آسیب نیازمند توجه بیشتر و در اولویت برنامه های ساماندهی سکونتگاه های غیررسمی برای مدیران شهری باید باشد. و می توان گفت با مطرح شدن توسعه پایدار شهری و لزوم توجه به همه ابعاد وجودی شهر، مشکل سکونتگاه های غیررسمی وارد فازمطالعاتی جدیدی شده است که اسکان نادرست حاشیه نشینان باعث شده است که مدیریت شهری نتواند امکانات قابل قبول به آنها ارائه دهد و این مساله منجر به نارضایتی شهروندان از مدیریت شهری و بروز انواع انحرافات اجتماعی در این مناطق گردیده است.