برنامه ریزی شهری دوران کرونا و پسا کرونا

در مواجهه با بحرانهای چون شیوع ویروس کرونا و دیگر حوادث چون سیل و زلزله، یکی از ساختارهای غایب در نظام مدیریت وبرنامه ریزی شهری، مراکز حمایت اجتماعی در مقیاس محلهای است. سازو کارهای اجتماعی و مشارکتی به منظور شناسایی ظرفیت ها و کمبودهای جوامع کوچک محلی پیش از بحران، هدایت و راهبری اقدامات حین بحران و حمایت و کمک به رفع صدمات پس از بحران، از آن حیث که چنین مجموعه ای بدون حمایت مدیریت شهری و نظام حکمروایی میسر نخواهد شد. این پژوهش از نوع مروری است و اطلاعات آن از طریق مطالعات کتابخانهای صورت گرفت. هدف از این پژوهش بررسی برنامه ریزی شهری در دوران کرونا و پسا کرونا میباشد و به چندین سوال پاسخ داده شد که آیا شهرسازی وبرنامه ریزی شهری در دوران پسا کرونا تغییر خواهد کرد؟ برنامه ریزان شهری چه رویکردی را هنگام مواجه شدن با این بحران ها اتخاذ خواهند کرد؟ با بررسی این مسائل به این مهم پاسخ گفته شده است که در حوزه شهرسازی پسا کرونا،احتمالادر برخی از زمینه های شهری نیاز به تجدید نظر است و باید در روشهای برنامه ریزی، طراحی یا روشهای تحلیل مسائل شهری تفکر و برخی روشها را به دلیل آسیب زایی متوقف کرد، در این صورت امکان دارد که به سمت روشها و شیوه های نوینی رفت که تا الان حتی از آنها اطلاعی در دسترس نیست و باید آنها را کشف کرد. گسترش فضاهای سبز و واگذاری مکانهای عمومی به مردم و نه خودروها، باید جزء قوانین طراحی شهری قرار بگیرد تا آینده ای سبز و سالم برای نسل جدید شکل بگیرد. طراحان شهری میتوانند با مطالعه ، پژوهش های عملکردی و الهام از داستانهای واقعی "طبیعت بارگی"، گرایش ذاتی بشر به طبیعت و فضای سبز را از زمان پیدایش جهان تا امروز، بیشتر درک کنند و به طراحی جنگلهایی هر چند کوچک برای همه اعضای جامعه بپردازند.