جایگاه فانتزی در ادبیات کودکان و شیوه های فانتزی سازی در شاهنامه

قدرت تخیل یکی از برترین نعمت هایی است که به انسان عطا شده است. کلمه فانتزی به معنای بال و پر دادن بهخیال های زاده ذهن انسان است به گونه ای که نویسنده یا داستان سرا در تلاش است به گونه ای خیالات غیر واقعی راجلوه دهد که انسان به راحتی بتواند آنها را باور کند تمامی اتفاقات و داستان های فانتزی از قوه تخیل ما سرچشمهمی گیرد. فانتزی از ژانرهای کاربردی در ادبیات کودک و نوجوان است. مهمترین عامل کاربرد این نوع، تخیلی بودنو محال بودن امکان وقوع داستان در عالم واقعی است. فانتزی ها به دو دسته عام و مدرن تقسیم می شوند؛ از نظرعناصر سازنده بهترین آثار برای فانتزی سازی عام کتاب های اسطوره ای و حماسی هستند. شاهنامه فردوسی به دلیلد ر برداشتن ماجراها و شخصیت های استثنایی و درون مایه های مناسب، شرایط فانتزی سازی را داراست. بافانتزی سازی داستان های شاهنامه، کودکان و نوجوانان علاوه بر آشنایی ضمنی با متون کهن، از دنیای ساختگی وخیالی مرتبط با ماجراهای این اثر، لذت خواهند برد. در این مقاله نخست ژانر فانتزی را معرفی کرده و به اهداففانتزی سازی از داستان های اسطوره ای و حماسی پرداخته ایم. سپس عناصر سازنده این نوع را که شامل شخصیتسازی و شخصیت پردازی، دورنمایه پردازی و راه های ورود به فانتزی می شود، بر اساس الگوبرداری از پانزدهنمونه اثر پدید آمده د ر این ژانر، دسته بندی کرده ایم و در هر قسمت یافته ها را با برخی از داستان های شاهنامهمطابقت داده ایم و با توجه به این قیاس بخش های مناسب برای فانتزی سازی شاهنامه را معرفی کرده ایم. این مقالهبر اساس روش کتابخانه ای تدوین شده است.