بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر افکار خود آیند منفی زوجین شهر تهران

ازدواج یعنی پیوند زندگی مشترک دو فرد با حفظ استقلال نسبی هر یک در جهت تکامل شخصیت طرفین. پیوند زناشویی بهعنوان یکی از پیچیده ترین انواع روابط انسانی واجد چنان توان بالقوه ای در آزادسازی احساسات است که در کمتر روابطبین فردی دیگر می توان نظیرآن را یافت. این پژوهش ارتباط اثر بخشی طرحواره درمانی بر افکار خود آیند منفی زوجین شهرتهران را مورد مطالعه قرار می دهد. لذا روش تحقیق توصیفی و از نوع پیمایشی بوده و محقق از طریق پرسشنامه اقدام بهجمع آوری اطلاعات مورد نیاز خواهد کرد. محیط پژوهش از نوع مطالعات میدانی است که ابزار جمع آوری اطلاعاتپرسشنامه های معتبری هستند که از اعتبار و روایی لازم برخوردار می باشند.مطالعه حاضر یک مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون– پس آزمون است و جامعه مورد مطالعه آن شامل ۵۰ زن و مردبودند. برای انتخاب نمونه مورد مطالعه از روش نمونه گیری غیر احتمالی در دسترس با گمارش تصادفی در گروه ها استفادهشد. نتایج حاکی از تاثیر متغیر مستقل (طرحواره های درمانی) بر متغیرهای وابسته (مهارت خودآگاهی) بود. به عبارت دیگرگروه آزمایش قبل و بعد از کارگاه در مهارت خودآگاهی تفاوت معناداری وجود دارند که با توجه به مقدار مجذور اتای(۰/۹۵۹) می توان تعیین کرد که متغیر مستقل ۹۵/۹ درصد از واریانس کل را تبیین می کند (P≥۰.۰۰۰).