امکان سنجی تبدیل خیابان های خودرو محور به پیاده محور با تاکید برارتقاء کیفیت زندگی شهروندان(مورد مطالعه: خیابان امام حسین(باغ فیض) شهر اسلامشهر)

طی سده گذشته، ترکیبی از تکنولوژیها و رفتارهای فرهنگی اجتماعی نوین از یکسو و شیفتگی برنامه ریزی در اتکا به حرکت سواره و پاسخگویی به نیازهای برآمده از آن از سوی دیگر موجب فراموشی فضاها و حرکت پیاده در شهرها شد. انسان درحرکت پیاده راه ها به دلیل توجه به محیط، ارتباط بیشتری با فضای اطراف خود برقرار میکند به همین دلیل عناصر شهری در مسیرهای پیاده راه ها از اهمیت بالایی برخوردار هستند. همین امر باعث میشود تا افراد پیاده در حرکت آرام همراه با گفتگو و خرید، تاثیر بیشتری از محیط و هویت آن بپذیرند. جداسازی فضای حرکت پیاده راه از سواره علاوه بر کاهش اثرات نامطلوب آلودگی های صوتی و محیطی، به بهبود رفت وآمد در شهرها کمک میکند. تبدیل خیابانهای سواره به پیاده راه محور ضمن افزایش زیباسازی فضای شهر سبب افزایش رضایتمندی شهروندان و کیفیت زندگی آنها میشود. روش تحقیق حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی است و برای تجزیه وتحلیل اطلاعات از نرم افزار آماری Spss استفاده شده است. در این پژوهش جامعه آماری همه عابران استفاده کننده از پیاده راه های مورد مطالعه در خیابان امام حسین اسلامشهر را شامل میشود. با توجه به جامعه آماری، حجم نمونه ۳۸۳ پرسشنامه محاسبه شده است. نتایج پژوهش حاضر از آزمون تی نشان دهنده این امر است که وضعیت پیاده راه های خیابان امام حسین شهر اسلامشهر وضعیت مطلوبی ندارد و نتوانسته است نیازهای شهروندان را پاسخگو باشد. همچنین بر اساس مدل AHP شاخص سرسبزی و مبلمان بیشترین تاثیر را در امکان سنجی تبدیل خیابانهای خودرو محور به پیاده راه محور در جهت مطلوبیت زندگی را دارند.