تحلیلی بر زیرساخت های صنعت گردشگری و ابعاد موثر بر توسعه پایدار کشور

با توجه به وضعیت موجود گردشگری در کشور میتوان بیان نمود که گردشگری در کشور با توجه به ظرفیت بالا، به توسعه مناسب دست نیافته است. سهم اندک گردشگری در تولید ناخالص ملی، ارزآوری پایین در بخش گردشگری خارجی و نرخ پایین اشتغال در بخش گردشگری موید این ادعاست. ماهیت پایداری گردشگری مستلزم محیطهای طبیعی، فرهنگی و انسانی است. گردشگری باید جنبه های فرهنگی، ارزشی و عناصر سنتی جوامع محلی را مدنظر داشت باشد. به طورکلی این تلاشها نشان از آن دارد که گردشگری بتواند در پردازش توسعه پایدار راهکاری عملی را شکل دهد. تحقق اقتصاد مقاومتی در بخش گردشگری نیازمند تدوین سیاستهای منسجم و مناسب همسو با سیاستهای اقتصاد مقاومتی است.صنعت گردشگری یکی از مهمترین بخشهای اقتصاد جهانی است که در بیش از یک ده ه اخیر، بیشترین درآمدزایی و اشتغال زایی را در میان صنایع مختلف جهان داشته است. علاوه بر مزیتهای اقتصادی، آثار فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و امنیتی گردشگری باعث شده ستا تقریبا تمامی حکومتها در جهان به دنبال بهرهگیری از این صنعت در کشور خود باشند. توسعه گردشگری متضمن توجه به ابعاد توسعه در تمامی سطوح فردی، سازمانی و ملی است و پایداری آن در گروی استفاده از منابع، هدایت سرمایه گذاریها، سمتگیری پیشرفت فنآوری و تغییر ساختاری و نهادی است که با نیازهای حال و آینده بشر سازگار باشد.هدف این نگارش بررسی، ارزیابی و تحلیل مفاد و محتوای مرتبط با صنعت گردشگری در سیاست گذاری ها است تا ضمن تبیین وضعیت صنعت گردشگری در دیدگاه های کلان کشور به کاستیهای مبنایی گردشگری در نظام سیاستگذاری ایران و موانع اساسی توسعه صنعت گردشگری ایران بپردازد.