تکنیک های بازی درمانی در کودکان

سال انتشار: 1400
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 369

فایل این مقاله در 20 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

EPSCONF09_466

تاریخ نمایه سازی: 15 تیر 1400

چکیده مقاله:

بازی ابزاری برای ابراز نیازها، احساسات و افکار در کودکان می باشد. هدف از این نوشتار معرفی تکنیک های مختلف بازی درمانی برای استفاده های بالینی و معرفی ارزش درمانی بازی می باشد. در این مقاله به تبین ویژگی های عمده روش بازی درمانی در تکنیک های مختلف به قرار هدف، موارد مورد نیاز برای اجرا، روش اجرا، اهداف برنامه و گروه هدف هر تکنیک پرداخته شده است. همچنین فرایند اجرای یک دوره ی بازی درمانی در قالب پنج مرحله ی تشخیص، انتخاب روش بازی درمانی، برنامه ریزی برای درمان، اجرای برنامه درمان و ارزیابی فرایند درمان توضیح داده شده است. بازی کلمات احساسی، بادکنک خشم، بازی حرکت آهسته و بازی صندلی ها از جمله تکنیک های معرفی شده در این مقاله می باشد. لازم به توضیح است که متن این مقاله مبتنی بر نیاز های بالینی تنظیم شده است. بازی برای کودک، وسیله ای طبیعی برای بیان خود است و موجب می شود که کودک، خود و ویژگیهای درونش را بشناسد. در بازی درمانی به کودک فرصت داده میشود تا احساسات آزاردهنده و مشکلات درون خود را از طریق "بازی" بروز داده و آنها را به نمایش بگذارد، همانطور که بزرگسالان با سخن گفتن مشکلات خود را بیان می کنند.بازی درمانی (Play therapy)، برای این منظور طراحی شده است که کودکان بتوانند نگرانیهای درونی خود را در طول بازی نشان دهند. این نشان دادن ها ممکن است از طریق صداهایی که آنها از جانب عروسکها درمی آورند و نیز تعاملاتی که با اسباب بازیهای دیگر، مثل خمیربازیها برقرار می کنند، انجام شود.علاوه بر آن، درمانگر به طور دایم فضایی را به وجود می آورد که کودکان در آن احساس امنیت و صمیمیت کنند تا بتوانند در احساسات خود کندوکاو داشته باشند.تقریبا تمام مکاتب درمانی نسخه ای نیز برای درمان کودکان دارند. اگرچه قابلیت نظریه ها در مورد کودکان و بزرگسالان به یک اندازه است اما روش های مداخله در مورد کودکان باید متفاوت باشد.کودکان از دو جهت با بزرگسالان متفاوتند: تقریبا هیچ وقت کودکان تقاضای روان درمانی نمی کنند و با اجبار والدین خود در رواندرمانی شرکت میکنند و تفاوت مهمتر آنها در شناختها، ادراکها و هیجانات است.از آنجا که کودکان از پختگی و رشد شناختی کافی برای بهره بردن از مداخلات مبتنی بر گفتگو و خودکاوی برخوردار نیستند، در اکثر درمانهای مخصوص کودکان، بازی تا حد زیادی جایگزین فعالیت هایی میشود که بزرگسالان در حین درمان انجام میدهند.

نویسندگان

مرید ابوالفتحی

مدرس دانشگاه افسری و تربیت پاسداری امام حسین(ع)