اثر دو روش آموزش شودان ( سنتی و کاربرد رایانه در آموزش ) بر یادگیری مهارت جهت یابی در دانش آموزان نابینا

هدف از پژوهش حاضر تاثیر آموزش شودان بر یادگیری مهارت جهت ­یابی در دانش ­آموزان نابینا با تاکید بر روشهای سنتی و  استفاده از شبیه ساز رایانه­ای  در آموزش بود. این پژوهش، به روش نیمه تجربی و به صورت میدانی با طرح پیش آزمون و پس آزمون انجام شد. بدین منظور ۳۰ دانش­آموزان دختر و پسر نابینای پایه چهارم تا هفتم با میانگین سنی ۱۰ تا ۱۵ سال به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و با آرایش تصادفی در سه گروه۱۰ نفره یعنی گروه آموزش شودان به­ شیوه سنتی، گروه آموزش شودان مبتنی بر کاربرد رایانه در آموزش و گروه کنترل  قرار گرفتند. دو گروه تجربی،  به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه ۴۵ تا ۵۰ دقیقه در تمرینات شودان شرکت کردند. مهارت جهت­یابی گروه­ها با استفاده از آزمون محقق ساخته (آلفای کرونباخ۸۲/۰)، قبل و بعد از تمرینات سنجیده شد و داده­ها با استفاده از آزمون کوواریانس تحلیل شد. یافته­ها  نشان داد که برنامه های تمرینی آموزش شودان به شیوه سنتی و با کاربرد رایانه در آموزش هر دو بر مهارت جهت­یابی مشارکت کنندگان اثرگذار بوده است. همچنین تفاوت معناداری در یادگیری مهارت جهت­یابی بین گروه آموزش سنتی شودان و آموزش شودان مبتنی بر  کاربرد رایانه مشاهده نشد.