تنبلی سازمانی

یکی از چالش های سازمان ها در شرایط پویا، پیچیده و رقابتی امروز پدیده تنبلی سازمانی می باشد. اهمال و سستی کارکنان درانجام وظایف خود به صورت جمعی معضلی است که سازمان های ایرانی بیش از گذشته با آن مواجه هستند. (میرشکار، فاطمه وناستی زایی، ناصر، ۱۳۹۹). در این مطالعه به مفهوم شناسی تنبلی سازمانی، پیش آیندها و پسایندها و راهکارهای کاهش تنبلیسازمانی پرداخته می شود. در هزاره سوم، سرمایه انسانی شایسته، ارزشمندترین سرمایه هاست؛ زیرا در بین منابع مختلف سازمانی،تنها منبعی است که با استفاده از مهارت و تخصص خود با بکارگیری کارکردهای ذهنی و جسمی خویش، امکان بهره برداری موثراز سایر منابع سازمانی را فراهم می کند. یکی از چالش های مرتبط با نیروی انسانی که اخیرا سازمان ها با ان دسته پنجه نرممی کنند، تنبلی سازمانی است. در سازمانی که تنبلی رخنه می کند، افراد آن برای انجام امور و کوچک و بزرگ در زندگی شخصی وکاری و عمومی، همیشه کار امروز را به فردا می اندازند؛ تصمیم گیری و تصمیم سازی را به دیگران واگذار می کنند؛ تغییر وتحولی را که آرزو می کنند_ بدون کوچکترین اقدامی_ از دیگران انتظار دارند؛ عادت به فکر کردن ندارند و برای هر انتخابیتعلل می ورزند در چنین سازمانی میزان تولید و بازده شغلی بسیار پایین و علاقه و اشتیاق به کار کم است؛ سازندگی به کندیپیش می رود؛ و زمان از ارزش واقعی برخوردار نیست. در تحقیقات مختلف مفاهیم نزدیک به تنبلی سازمانی عبارتند از: از زیر کاردر رفتن کارکنان؛ اهمال کاری؛ بی توجهی و بی تفاوتی نسبت به سازمان؛ سهل انگاری، سستی، کم کاری و کاهش مسئولیتفردی؛ فردگرایی؛ عدم وظیفه شناسی؛ حس عدم همکاری؛ که بعنوان متغیر اصلی مورد بررسی قرار گرفته اند.