اثربخشی طرحواره درمانی برخودپنداره افراد مبتلا به اختلال پرخوری

هدف: امروزه اختلالات خوردن یک موضوع مطرح در جامعه و از مورد توجه ترین اختلالات روانی به شمار میروند که ریشه در مسائل زیستی، روانی، اجتماعی و فرهنگی دارند. این دسته از اختلالات باعث ایجاد اشکال در سلامت جسمی و عملکرد روانی می - شوند و کیفیت زندگی فرد مبتلا را مختل میکنند و سبب افزایش اختلالات روانی دیگر میشود. لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ( (ACT بر خودپنداره افراد مبتلا به اختلال پرخوری است.روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی و با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش کلیه ی افراد مبتلا به اختلال پرخوری شهر تهران بودند که از بین آنها تعداد ۳۰ نفر به روش نمونهگیری هدفمند انتخاب و سپس در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای مورد مداخله قرار گرفتند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه خودپنداره بکو پرسشنامه پرخوری گورمالی، بلک، داستون، رادین ( (۱۹۸۲ استفاده شد و فرضیه های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: با توجه به میزان F=۱۶۶/۷۰۰ در متغیر خودپنداره میتوان اینگونه بیان کرد که میان گروه آزمایش و کنترل در پس آزمون تغییرات معناداری مشاهده شد؛ که نشان میدهد طرحواره درمانی باعث بهبود خودپنداره افراد مبتلا به اختلال پرخوری گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل گردیده است.نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که طرحواره درمانی بر بهبود خودپنداره افراد مبتلا به پرخوری موثر بوده و استفاده از این روش درمانی سودمند به نظر میرسد.