نقش الگوپذیری در تربیت انسان

انسان، موجودی است مستعد با آفرینش هدفمند که تعلیم و تربیت، شرط شکوفایی استعداد و هاملی برای تحقق ان هدف است. تا کنون روش های متنوع و مختلفی برای تربیت بیان شده است؛ اما روش الگوپذیری، یکی از موثرترین شیوه های تربیتی در طول تاریخ، به ویژه در دنیای مدرن، است که هم در سیستم تربیتی غیر اسلامی و هم در نظام تربیتی اسلامی، از اهمیت و جایگاه ویژه ای برخورداراست. رهیافت پژوهش حاضر آن است که تاثیر اسوه و الگو در نقش پذیری و همانندسازی انستان، مقتضای فطرت، عقلانیت و دیانت است و همه افراد در هر سنی، تمایل به اسوه گیری و همانندسازی دارند؛ لیکن این نقش پذیری در دوران کودکی و نوجوانی، به مراتب، قویتر وکشش آن بیشتر است که این امر از غریزه تولید در انسان ناشی می شود. والدین، دوستان و همسالان،محیط، آموزگاران، عالمان دینی، زمامداران و...، نقش اساسی در الگودهی خوب یا بد برای تکوین شخصیت انسان دارند؛ اما از منظر آموزه های دینی، قرآن، پیامبران الهی، به ویژه پیامبر مکرم اسلام و معصومین(ع)، الگوی کامل، جامع و جاوید معرفی شده اند که الگوگیری از ایشان، سعادت و کمال انسان را تامین و تامین می نماید. م قله حاضر با روش تحلیلی توصیفی و به سبک کتابخانه ای به بررسی و تبیین روش تربیتی الگوپذیری و نقش اساسی الگو در تربیت انسان پرداخته است.