تفکیک قوا در ایران از مشروطه تاکنون

نظریه تفکیک قوا از مباحث اساسی حقوق عمومی و اندیشه سیاسی است که سعی در تبیین رابطه متوازن جامعه با قدرت سیاسی و نهادهای حکومتی و تعیین حدود اختیارات و صلاحیت های مقامات عمومی در اعمال اقتدار سیاسی دارد، که ذیل کلید واژه واژه عدم ایجاد تمرکز قدرت سیاسی در اختیار یک فرد یا یک نهاد، تبیین می شود و غایت آن حمایت از حقوق بنیادین افرا جامعه، حفظ و ارتقاء آزادی، پیاده سازی و گسترش عدالت و برابری و همچنین تضمین حق حاکمیت بر سرنوشت خویش در سایه حاکمیت قانون است. عینیت و تحقق تفکیک قوا و حاکمیت قانون اساسی کشورها تجلی پیدا می کند و از آنجایی که ما ایرانیان تجربه دو قانون اساسی متفاوت را در تاریخ سیاسی خود داریم در این پژوهش با بررسی مدل های مختلف و مفهوم تفکیک قوا و الزامات آن و همچنین بررسی قوانین اساسی مشروطه و جمهوری اسلامی و نقش شخص اول حکومت در نظارت و ایجاد تعادل مابین قوا با بهره گیری از نظر علما و اساتید فن سعی در آشکار نمودن نقاط ضعف قوت و ضعف این قوانین در پرتو نظریه کنترل و تعادل داشته که یکی از مهمترین ارکان حفظ و بقاء و کارآمدی قانون اساسی است چرا که در نظام های پیشرفته حقوق اسلامی در راستای رسیدن به حکمرانی مطلوب، با نظارت و بازبینی اختیارات و اعمال قانونی قدرت و عدم عدول از اختیارات مقرر و مصرح در قانون تلاش شده است تا از تعدی هر یک از قوا به حقوق سایر قوا و آحاد مردم جلوگیری گردد.