به سمت حمل ونقل پایدار در گام دوم: خوانش تاریخی ازضرورت تغییر رویکرد مدیریت شهری تهران، از «خیابان گستری» به ابعاد اجتماعی

در حالی یکی از پراولویت ترین مسائل و مشکلات نظام عملکردی شهر تهران، حمل ونقل است، که طی سالیان متمادی حجم قابل توجهی از منابع شهری صرف جنبه های کالبدی نظام حمل ونقل شهری شده است. ازاین رو با توجه به اهمیت حرکت در مسیر تحقق توسعه پایدار شهری در گام دوم انقلاب اسلامی؛ این پژوهش به توصیف تحلیلی -تاریخی از سیاستهای «خیابان گستر» مدیریت شهری تهران در غفلت از ابعاد اجتماعی حمل ونقل ، میپردازد. در ای ن مسیر از منابع اصیلی که پوشش دهی مناسبی نسبت به وقایع شهرسازانه و حمل ونقل ی در قلمرو زمانی پژوهش )پیش از ۱۳۱۲ تا ۱۳۹۵ دارند، استفاده شده است. پژوهشگران در این پژوهش کاربردی نشان میدهند که با تقسیم قلمرو زمانی پژهش به چهار دوره)برحسب وقایع برنامه ریزانه(، میتوان اتخاذ و پیگیری سیاستهای «خیابان گستر» از سوی مدیریت شهری تهران را در هر چهار دوره مشاهده کرد. این سیاستها که عموما در غفلت از ابعاد اجتماعی حمل ونقل ، و برای برای حل مشکلات ازدحام ترافیکی اتخاذ میشوند، علیرغم جذب منابع، نه تنها نتوانسته اند مسائل ترافیکی شهر را در میان و بلندمدت برطرف سازند؛ بلکه همواره گسترش افقی شهر، افزایش جمعیت، افزایش نرخ استفاده از خودرو، و در نهایت گسترش ناپایداری های اجتماعی و محیط زیستی ناشی از ماشینی شدن شهر تهران را در پی داشته اند.