بررسی سیر تحول فضاهای آموزشی و آموزش عمومی در ایران (قبل و بعد از اسلام)

معماری علاوه بر اینکه قابلیت خلق فضاهایی با امکان ایجاد احساسات عمیق زیبایی شناسی را دارد، هنری است که می-تواند به بیان ویژگیها و توانایی های ذهنی افرادی که با آن سروکار دارند، بپردازد و به طور کلی بازتابی از شیوه درک زندگی آنان باشد. در این میان درک سیر تحول کالبدی فضاهای آموزشی از آنجایی که این فضاها به افراد بسیاری در جامعه تعلق دارند و افراد با نقش های اجتماعی متفاوت در آن سهیم هستند، موضوعی بسیار قابل توجه در معماری است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی و ایجاد چارچوبی برای طبقه بندی سیر تحول و تکامل فضاهای آموزشی در معماری ایران (قبل و بعد از اسلام) است. در این راستا از مطالعات وسیع کتابخانه ای و مقایسه تطبیقی وضعیت کالبدی فضاهای آموزشی در دوره های مختلف زمانی بهره گیری شده است. از ج مله نتایج حاصله از این تحقیق میتوا ن ضمن تعریف ساختاری قاعده مند، به بازشناسی رشته ای بهم پیوسته و زنجیروار در امر طراحی فضاهای آموزشی از دیرباز تاکنون اشاره نمود. زنجیرهای که متاسفانه در معماری معاصر، پیشرفتی همپای متدهای نوین آموزشی نداشته است و غالبا روشهای جدید آموزشی در همان کالبد مدارس سنتی به دانش آموزان ارائه میگردد. پژوهش حاضر میتواند مقدمه ای برای آسیب شناسی وضعیت فعلی و ارائه راهکارهایی مناسب در جهت بهبود فضاهای کالبدی مدارس در آینده باشد.