سنت شکنی یا هویت شکنی؛ نگاهی به بایدها و نبایدهای سنت شکنی در معماری بر اساس نظریه واسازی

مسئله تحقیق حاضر خدشه وارد شدن به هویت بوده که تحت عنوان سنت شکنی در اثر معماری توجیه می شود و این استدلال را در توجیه آثار معماری، در قالب پاسخگویی به این پرسش اساسی که آیاهر سنت شکنی را در عرصه معماری می توان مقبول دانست؟، زیر سوال می برد. بنابر پژوهش حاضر، مقوله سنت شکنی در بطن هویت حرکت می کند. حرکتی که با لبه هویت مماس می باشد. یعنی درصورتی که سنت شکنی از حدود خود تعرض نماید، و حضور ناصحیحی در محدوده هویت ایفا کند، هویت را خدشه دار می سازد. بر همین اساس هدف پژوهش حاضر، در ذیل پارادایم فنومنولوژیسم و از طریق روش توصیفی – تحلیلی، موشکافی مفهوم سنت شکنی در عرصه معماری و تعیین حد و حدود آن، با استناد به نظریه واسازی دریدا، و همچنین ارائه شیوه سنتشکنی مقبول که خدشه ای به بازنمایی هویت در معماری وارد نسازد، می باشد. فرایند سنت شکنی به نوعی موجب تغییر در خصوصیات ابژه می شود. حال این پرسش مطرح می شود که تغییرات وارد بر ابژه تا چه اندازه ای بر هویت ابژه خدشه وارد می کند و از چه مرحله ای به بعد امکان ارائه کلام این همانی نسبت به یک ابژه از آن سلب می شود؟ نتیجه ای که حاصل شد این است که سنت شکنی مقبول، با استناد به نظریه واسازی، تغییر در شیوه بیان خصوصیات اساسی ابژه، و نه تغییر در موجودیت آن خصوصیات، می باشد که نه تنها به هویت آسیبی وارد نکرده، بلکه موجب بازنمایی پررنگ تر آن نیز در عرصه معماری خواهد شد. جهت تحقیقات آینده پیشنهاد می گردد به مطالعات تطبیقی و نقد آثار معماری بر اساس فرایند سنت شکنی و انطباق آن با نظریه واسازی، که در این تحقیق مطرح شد، پرداخته شود