مقایسه معیارهای مد و تنوع طلبی از نظر آموزه های دینی و روانشناسی

مدگرایی واژه ای است که پس از جنگ جهانی اول، به دنبال نفوذ تمدن غرب، وارد زبان فارسی شد و فرهنگ و سبک زندگی درکشور را تحت تآثیر قرار داد. با ورود مدگرایی در کشورها که بتدریج بسیاری از جوانان ما را در بر گرفت، برخی سنت های حسنه و اسلامی مانند ساده زیستی، کم مصرفی، خداگرایی را به فخرفرشی، مصرف گرایی و مادی گرایی و تمایز از دیگران سوق داد. از آنجا که این پدیده منشا خارجی داشته و در کشورهای پیامدهای منفی زیادی را در بر داشته است، نگارنده در این پژوهش بر آن است تا معیارهای مدگرایی را در اسلام و روانشناسی مورد مقایسه قرار دهد و وجوه افتراق و اشتراک آن را احصاء نماید. تحقیق از نظر هدف کاربردی و از نظر داده های گردآوری شده کیفی و از نظر ماهیت توصیفی از نوع پیشرفته می باشد که داده های آن از طریق فیش برداری از اسناد، کتب و مقالات و همچنین مصاحبه با صاحب نظران بدست آمده است. جامعه آماری کلیه اسناد مربوط به مدگرایی می باشد. نتایج به دست آمده از تحقیق نشان می دهد معیارهای مد در روانشناسی عبارتند از عبارت است از تقلید خودنمایی تفاوت با دیگران نمایش ظاهری ابراز هویت همرنگی با بزرگان تمایز طبقاتی قدرت اقتصادی نو بودن استفاده از اخرین مدل جلب توجه انحصار گرایی تغییر عادت اولین بودن فخرفروشی نشاندادن منزلت زیبایی غیر عادی بودن پسند دیگران پشت کردن به سنت موجود و در چهار مولفه فخرگرایی، تمایز، نوبودن و مصرف گرایی قرار می گیرد. در همین حال معیارهای مد در اسلام عبارتند از: جواز عقلی جواز شرعی حفظ ارزشها تقلید ارزشی عدم جلب توجه خداپسند زیبایی توجه دادن به خدا عدم فخرفروشی عدم خودنمایی سادگی همرنگی خدمت به خلق عدم انحصار رعایت عرف میانه روی فداکاری هزینه بر نبودن تواضع بهبود سنت موجود که در چهار مولفه خدامحوری، مد مداری، عقلی و شرعی و تعالی خلاصه می شود.