ردپای اکولوژیکی در برخی کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه با تکیه بر جایگاه ایران

ردپای اکولوژیکی روشی است برای سنجش میزان وابستگی انسان به منابع طبیعی. این امر مشخص می کند که چه مقدار از محیط زیست برای حفظ یک سبک زندگی خاص مورد نیاز است. اگر ردپای اکولوژیکی یک سرزمین بیشتر از ظرفیت اکولوژیکی آن باشد یا به عبارتی تقاضا از طبیعت بیش از میزان عرضه آن باشد در این صورت آن ناحیه به عنوان یک منطقه ناپایدار در نظر گرفته می شود. هدف این مطالعه بررسی ردپای اکولوژیکی در ایران و مقایسه آن با کشور های دارای جمعیت مشابه شامل ترکیه، تایلند، آفریقای جنوبی، ایتالیا، فرانسه، بریتانیا و آلمان می باشد. نمودارهای ردپای اکولوژیکی و ظرفیت اکولوژیکی کشورهای مختلف تحت بررسی در این مطالعه دارای تفاوت ها وشباهت هایی بود. در ارتباط با ایران از سال ۱۹۸۰ تا ۲۰۱۰ ظرف مدت سی سال منحنی ردپای اکولوژیکی با شیب تندی سه برابر شده که به نظر می رسد عواملی مانند هشت سال جنگ ایران وعراق، رشد جمعیت در دو دهه ۶۰ و ۷۰ و پیشرفت های صنعتی در بروز آن موثر بوده اند. برای کاهش شاخص کمبود اکولوژیک نیاز است ردپای اکولوژیکی کشور را کاهش داده و از کاهش ظرفیت اکولوژیکی جلوگیری کرد. استفاده بهینه از منابع طبیعی و سیاست گذاری های کلان و آموزش در جهت آن، حفاظت از جنگلها و منابع طبیعی و مصرف بهینه آب، مدیریت زمین های کشاورزی بر اساس موقعیت جغرافیایی و آب و هوایی، کاهش استفاده از سوخت های فسیلی و جایگزینی آن با انرژی های تجدید پذیر، کاهش تولید زباله و توسعه بازیافت از راهکارهای پیشنهادی برای این منظور است