سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در قبال بحران سوریه؛ بررسی از منظر موازنه تهدید

در اسفند ۱۳۹۰ برخی اعتراضات مردم نسبت مشکلات اقتصادی، سیاسی و اجتماعی در کشور سوریه شکل گرفت که البته این اعتراضات در مدتی کمتر از ۵ ماه، ابتدا با ایجاد ارتش آزاد سوریه و در ادامه در آذر ۱۳۹۱ با حضور گروهک های تکفیری و تروریستی که مورد حمایت و پشتیبانی کامل برخی دول خارجی بودند ، به یک جنگ نظامی با راهبرد تغییر حکومت و براندازی نظام سیاسی سوریه تبدیل گردید. ج.ا.ا در این میان با عنایت به درخواست دولت بشار اسد اقدام به کمک و حضور مستشاری نظامی نمود و در این راه جهت نیل به اهداف خود ضمن ایجاد یک اتحاد قوی، متحمل هزینه های مادی و بویژه معنوی از جمله شهادت تعدای از بهترین فرمانده هان و نیروهای خود گردید. با توجه به اهمیت مقوله جنگ در عرصه بین الملل و نیز ضرورت تبیین اتخاذ راهبرد مذکور در مطالعات روابط بین الملل، این تحقیق به دنبال پی بردن به چرایی در پیش گرفتن سیاست فوق از سوی ایران اسمت. داده های این تحقیق با مراجعه به منابع کتابخانه ای جمع آوری و با عاریهگرفتن دال مرکزی نظریه موازنه تهدید از طریق روش کیفی (تاریخی) مورد تجهیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج حاصل از این تحقیق ، نشان می دهد که ج.ا.ا در قبال بحران سوریه، رویکرد تهاجمی نداشته، بلکه با عنایت به اینکه امنیت و منافع ملی خود را مورد تهدید فوری می دید و در راستای موازنه تهدید و رویکرد تدافعی ، سیاست کمک و حضور مستشاری نظامی در سوریه را اتخاذ نمود.