رویکرد هنرمندان ایرانی در هنر معاصر و جایگاه پارچه های دستباف در طراحی لباس مشاغل

لباس از دیرباز در زندگی بشر حضور داشته ولی در دوران معاصر علاوه بر کارکرد های سنتی، کارکردرسانه ای و ارتباطی نیز پیدا کرده است به طوری که لباس در آثار هنرمندان، بی واسطه یک اثر هنری ودارای بیان تلقی می شود در نتیجه انفجار اطلاعات و گسترش ارتباطات و به دنبال آن جهانی شدن دردنیای امروز که با طرح مساله عدم قطعیت و به پایان رسیدن دوران علم زدگی، آغاز عصر پست مدرن رانوید داد هنر مندان پست مدرن در این زمان با استفاده از تلفیق لباس با ویژگی های هنر های تجسمیحالات و صفات انسانی،حرکات اندام و گاه توانایی های بازیگری،مفاهیم مورد نظر خود را نمایان ساختهاند و هدف اصلی این لباس ها صرفا پوشش بدن انسان نیست بلکه نمایش صفات،احساسات و اندیشههای انسان است. مقاله حاضر تلاش دارد تا با استفاده از روش اسنادی و با رویکرد توصیفی، تحلیلی بهبررسی طراحی و مفهوم لباس مشاغل بر اساس دست بافته سنتی ایران جهت شناسایی و ترویج هرچهبیشتر محصولات دستباف در صنایع دستی و پس از شناسایی هنرمندان ایرانی برگزار کننده نمایشگاهدراین حوزه در طی دهه ۱۳۸۰ ،با استفاده از روش های کیفی، دیدگاه ها، رویکردها و آثارشان و همچنینتلقی لباس در هنر پست مدرن با تکیه بر نظریات جامعه شناس فرانسوی معاصر، پیربوردیو بپردازد.