شناسایی پتانسیل های گردشگری در بندرچابهار و بررسی علل عقب ماندگی و ارائه ی راهکارهای توسعه ی صنعت گردشگری در این منطقه

چابهار بهشت گمشده ایران است، بندری که کمتر بین ایرانیان شناخته شده اما زیبایی های بکرش آنقدر زیاد است که میتوان این منطقه را جزو بی نظیرترین مناطق گردشگری دنیا محسوب کرد. بندر چابهار (چاه بهار، چهار بهار) یکی از شهرهایاستان سیستان و بلوچستان و تنها بندر اقیانوسی ایران است که با وسعت ۱۷۱۵۵ متر مربع در جنوب شرق ایران (استانسیستان و بلوچستان) قرار دارد و گردشگری صنعتی است که توسعه آن نیازمند شناخت و آگاهی کافی از اقتصادی، مسائل وعوامل موثر اجتماعی و فرهنگی در هر منطقه است.بندر چابهار علی رغم برخورداری از ظرفیت تبدیل شدن به یک منطقه نمونه گردشگری با وجود آثار تاریخی، جاذبه هایطبیعی، سواحل شنی بکر و موقعیت استراتژیک و دستیابی به آبهای آزاد، همسایگی با کشورهایی نظیر افغانستان، پاکستان ونزدیکی به آسیای میانه می تواند نقش قطب گردشگری فعالی را در ایران ایفا کند اما به به دلیل عواملی چون عدم زیرساختمناسب برای حمل و نقل دریایی مسافران خارجی، عدم وجود جادههای ایمن و راه آهن برای دسترسی گردشگران با توجه بهپتاسیل بالا جذب گردشگر مانع از رونق این بندرشده است. جاده های منتهی به چابهار از ساختار قدیمی برخورداراست و بایدهرچه سریعتر مطالعات برای ساخت آزادراه و بزرگراه و خط راه آهن آغاز شود. اگر بندری به راه آهن اتصال نداشته باشد قطعادر ارایه خدمات و زمینه رقابتی درحوزه گردشگری در جایگاه پایین تری نسبت به سایر بنادر قرار می گیرد و دیگر یک مزیتگردشگری و کانون جذب گردشگر نیست. یکی از دیگر مشکلات این مسیرها کمبود شدید جایگاه سوخت و مجتمع خدماترفاهی رو به رو است. کمبود زیر ساخت ها، کمبود بومگردی های سنتی و ضعف تبلیغات و کمبودجاذبه های ورزشی و تفریحینسبت به سایر بنادر تفریحی ایران از عوامل مهجور ماندن این بندر زیبا شده است و حال با تعامل و هم فکری سازمان هایمربوطه، تقویت زیرساختهای دسترسی به این بندر و تبلیغات موثر و قوی می تواند این بندر را به یکی از قطب های گردشگریایران تبدیل نمود. روش گردآوری به صورت میدانی و کتابخانه ای بوده است و بیشتر اطلاعات ازطریق حضور در محل وصحبت با افراد بومی و اسناد به دست آمده است.