رابطه خودتمایزیافتگی با رضایتمندی از زندگی در زنان سرپرست خانواده

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه خودتمایزیافتگی با رضایتمندی از زندگی در زنان سرپرست خانواده بود. جامعه آماریپژوهش شامل کلیه زنان سرپرست خانوار تهران بود که براساس آمار سازمان بهزیستی، حدود پانصد هزار نفر بودند. از میان جامعهآماری به روش نمونه گیری خوشهای مرحلهای با استفاده از فرمول پیشنهادی گرین (۱۹۹۱) و به جهت کفایت ۱۵۰ نفر تعیین شد وبه سه پرسشنامه خودمتمایزسازی (اسکورن و فریدلندر، ۲۰۰۰) و پرسشنامه رضایت از زندگی (داینر، ۱۹۸۵) پاسخ دادند. برای تحلیلداده ها، از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام استفاده شد و داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-۲۱ تحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان داد که بین خودمتمایزیافتگی و مولفه های آن با رضایتمندی از زندگی رابطه معناداری وجود دارد. همچنین نتایجرگرسیون نشان داد که هر خودتمایزیافتگی پیش بینی کننده رضایتمندی زندگی افراد است.