ارائه الگوی بهبود تسهیم دانش و قابلیت جذب دانش از طریق بهبود کیفیت علمی(مطالعه موردی: اعضای هیئت علمی دانشگاه های شیراز)

هدف از این پژوهش حاضر بررسی رابطه بین تسهیم دانش و قابلیت جذب دانش با بهبود کیفیت علمی از دیدگاه اعضای هیئت علمی در دانشگاه های منتخب شیراز بود . روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود . جامعه آماری شامل کلیه اعضای هیئت علمی تمام وقت دانشگاه های شیراز ، علوم پزشکی شیراز و آزاد اسلامی واحد شیراز در سال تحصیلی ۱۳۹۱-۹۲ به تعداد ۱۴۷۲ نفر بود که با استفاده از نمونه گیری تصادفی طبقه ای متناسب با حجم ، ۱۷۷ نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب گردید . ابزار جمع آوری اطلاعات شامل پرسشنامه تسهیم دانش واندن هوف و وان وینن ( ۲۰۰۴ ) با ۱۰ سوال ، پرسشنامه قابلیت جذب دانش منبیوا و همکاران ( ۲۰۰۳ ) با ۱۰ سوال و پرسشنامه بهبود کیفیت علمی براساس مدل برنامه بهبود کیفیت علمی AQIP با ۳۰ سوال با مقیاس پنج درجه ای لیکرت بود روایی پرسشنامه ها به صورت محتوایی ، صوری و سازه مورد تایید قرار گرفت و ضرایب پایایی آنها به ترتیب ۰/۸۷، ۰/۸۸، ۰/۹۵ محاسبه گردید . برای تجزیه و تحلیل داده ها در سطح توصیفی از آماره های فراوانی ، درصد ، میانگین و انحراف استاندارد و درسطح استنباطی از تحلیل عاملی تاییدی ، ضریب همبستگی پیرسون ، آزمون t مستقل ، آزمون لوین ، تحلیل واریانس یک طرفه ، آزمون تعقیبی توکی و مدل معادلات ساختاری استفاده گردید . یافته ها نشان داد که بین دو مولفه تسهیم دانش (اهدای دانش و گردآوری دانش( با تک تک مولفه های بهبود کیفیت علمی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد) p<۰/۰۱ هم چنین بین دو مولفه قابلیت جذب دانش (توانایی کارکنان و انگیزش کارکنان) با تک تک مولفه های بهبود کیفیت علمی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد p<۰/۰۱. در بین نظرات نمونه آماری در خصوص تسهیم دانش ، قابلیت جذب دانش و بهبود کیفیت علمی بر حسب متغیرهای جمعیت شناختی (جنسیت ، مرتبه علمی ، رشته تحصیلی ، محل اخذ آخرین مدرک تحصیلی ، سنوات خدمت و دانشگاه محل خدمت) تفاوت های معناداری مشاهده شد .