بررسی ابعاد امنیت شهری در ایران

امنیت حقی اساسی و پیش نیاز ارتقای رفاه و آسایش مردم است. در محیط های شهری، یکی از التزام های کیفیتزندگی، وجود امنیت می باشد و کاهش بزه در شهر، یکی از مهمترین اهداف برنامه ریزی شهری برای مرتفع کردناین عامل است. رفتارهای شهروندان و چگونگی حضور و ایفای نقش آنها در جامعه نیز، تحت تاثیر شدید احساسامنیت آنها قرار می گیرد. معیارهای شناخت و تحلیل امنیت و احساس امنیت در پهنه ی شهرها بسیار متفاوت است وبا توجه به مولفه های محیطی، کالبدی و کارکردی در نوسان است. همچنین احساس امنیت با توجه به متغیرهایشخصی و اجتماعی همچون سن، جنسیت و طبقه اجتماعی متمایز خواهد بود. احساس امنیت اجتماعی را می تواننوعی ذهنیت و جهت گیری روحی مثبت نسبت به عدم تاثیرگذاری حضور و بروز رویدادها و تهدیدات در شرایطکنونی و آینده در حوزه های امنیت اجتماعی دانست. در مقاله حاضر سعی خواهد شد با روش فراتحلیل، در ابتداپژوهش ها و مقالات این حوزه مورد بررسی قرار گیرد و سپس با رویکرد فراتلخیص نتایج این پژوهش ها ادغام شودتا بتوان ابعاد مختلف برآورده کننده احساس امنیت شهروندان ایرانی در مناطق و محلات مختلف شهری کشور و نیزناقضان این مهم را با مرور یافته های حاصل از پژوهش های مختلف انجام شده در این زمینه، بررسی و نتایج مشاهدهشده جمع بندی گردد. نتایج حاکی از آن است که شهرهای بزرگ کشور، جمعیت بزرگی را با فرهنگ های مختلف درخود جای داده اند. تراکم و ناهمگونی جمعیت، مهار اجتماعی را تضعیف و احساس تعلق را کمرنگ کرده است. درشهرهای بزرگ بی نظمی، بی اعتمادی، مخاطره و نبود حمایت اجتماعی، زمینه مساعدی را برای ترس و عدماحساس امنیت برای شهروندان فراهم کرده است.