آزادی اجتماعات و محدودیت های وارده بر آن در نظام بین المللی حقوق بشر و نظام حقوقی ایران

آزادی اجتماعات از جمله آزادی های گروهی مشروع و جزو حقوق بدیهی ابناء بشر می باشد. برای نخستین بار «اعلامیه جهانی حقوق بشر» آزادی اجتماعات را به عنوان حقی بشری به رسمیت شناخت. پس از اعلامیه جهانی حقوق بشر، جامعه جهانی با تصویب «میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی» آزادی اجتماعات را مستقلا و جدای از آزادی تشکیلات مورد شناسایی مجدد قرار داد. هم چنین این حق در اسناد بین المللی و منطقه ای حقوق بشر نیز مورد تایید و تاکید قرارگرفته است. در قانون اساسی ایران نیز در «اصل ۲۷» این حق شناسایی شده است. این حق مولفه ها و محدودیت هایی دارد که مقاله به بررسی آن ها پرداخته است. برخی از این محدودیت ها در نظام بین المللی حقوق بشر و برخی دیگر در نظام حقوقی ایران پیش بینی شده اند؛ با این وجود می توان گفت که برخی از این محدودیت ها مانند «عدم اخلال به مبانی نظام» صرفا در نظام حقوقی ایران وجود دارند.