بررسی مزایا و نقدهای مهم در روان شناسی مثبت گرا و مداخلات آن بر روی پرورش و توانمندسازی انسان

مقاله حاضر با هدف بررسی فرصت و چالش های پیش روی روان شناسی مثبت گرا و مداخلات مبتنی بر روان شناسی مثبت گرا انجام گرفت. این مقاله به روش توصیفی - تحلیلی تهیه و از کتب و مقالات استفاده شده است. در این مقاله سعی شد تا با مرور ادبیات پژوهش در حوزه روان شناسی مثبت گرا و مداخلات مبتنی بر روان شناسی مثبت گرا به مهم ترین نقاط قوت و مهم ترین نقدهای صورت گرفته در این رویکرد پرداخته شود. روان شناسی مثبت گرا از ابتدای ظهورش در قرن بیست و یکم، توجه بسیاری از صاحب نظران حوزه روان شناسی و مسائل اجتماعی را به خود جلب نموده است. تاکید بر توانمندی های انسان، امید، نشاط، خوش بینی، امور دینی و معنوی و بهزیستی روان شناختی از اهم مواردی بوده است که زمینه حمایت از این رویکرد را فراهم نموده است. در مقابل نقدهای جدی هم به این رویکرد و مبنانی نظری آن صورت گرفته است که اهم آن عبارتند از: اتکای بیش از حد بر سنت اثبات گرایی، تمرکز بر فردگرایی، نادیده گرفتن کارکرد هیجان های اولیه و هیجان های منفی، تجربیات مثبت نمی توانند جایگزین تجربیات منفی شوند، داشتن نگاه دو قطبی در مقوله های متعدد زندگی، داشتن نگاه جزئی نگر به جای نگاه کلی نگر، نبود شواهد کافی در زمینه تاثیرگذاری این رویکرد بر بهبود اختلالات روانی، نادیده گرفتن تفاوت های فردی و مشخص نبود حدود مدخلات روان شناسی مثبت در زمینه سطوح پیشگیری در بهداشت روانی. در نتیجه می توان گفت: روان شناسان معتقدند که مثبت گرایی ویژگی ای است که به راحتی می توانید آن را بیاموزید. مطالعات نشان داده اند که شما می توانید احساس خود را تغییر دهید. مثبت گرایی قطعا می تواند یک ویژگی باشد که آن را آموخت. فقط به این دلیل که در بیشتر مواقع بدبین بوده اید، به معنای این نیست که همیشه فردی بدبین باشید.