اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر روابط ابژه بر ابرازگری هیجانی زوج های دارای تعارض زناشویی

زمینه و هدف: تعارض های زناشویی تاثیر عمیق منفی بر روابط زوجین و پیرو آن بر بافت و روابط خانوادگی میگذارد؛ اگرچه پژوهش های متعددی بر روی تعارض زناشویی انجام شده است؛ اما پژوهشی که به بررسی اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر روابط ابژه بر ابرازگری هیجانی زوج های دارای تعارض زناشویی بپردازد مورد غفلت واقع شده است؛ لذا هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر روابط ابژه بر ابرازگری هیجانی و صمیمیت زناشویی همسران دارای تعارض زناشویی بود. روش پژوهش: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری دو ماهه بود؛ جامعه آماری پژوهش حاضر ۱۹۲ زوج مراجعه کننده به مراکز مشاوره حکمت و سعادت در شش ماهه اول  سال ۱۳۹۸ بود که پس از غربالگری با پرسشنامه ابرازگری هیجانی کینگ و آمونز (۱۹۹۰)، ۴۰ زوجی که از نقطه برش ۴۰ نمره کمتری گرفته بودند به شیوه در دسترس انتخاب و در گروه آزمایشی زوج درمانی روابط ابژه (۱۰ زوج) و  گروه گواه (۱۰ زوج) به صورت تصادفی جایگزین شدند.  زوج های گروه آزمایش به مدت هشت جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت مداخله زوج درمانی روابط ابژه دونوان (۲۰۱۳) قرار گرفتند و زوج های گروه گواه هیچ مداخله ای را دریافت نکردند؛ داده ها با استفاده از تحلیل واریانس مختلط اندازه های مکرر تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج حاکی از تاثیر مداخله زوج درمانی روابط ابژه بر ابرازگری هیجانی مثبت  (۷۶/۱۱۴ =F، ۰/۰۰۱ =P)، ابرازگری هیجانی صمیمیت (۸۵/۲۲۸ =F، ۰/۰۰۱ =P) و ابرازگری هیجانی منفی (۸۸/۳۴ =F، ۰/۰۰۱ =P) و پایداری این تاثیر در مرحله پیگیری بود. نتیجه گیری: نتایج پژوهش شواهدی را پیشنهاد می کند که مداخله زوج درمانی روابط ابژه برای افزایش ابرازگری هیجانی مثبت و ابرازگری هیجانی صمیمیت و همچنین کاهش ابرازگری هیجانی منفی در همسران دچار تعارض زناشویی روش مناسبی است.