پویایی طلاق در ایران با تاکید بر دوره ۱۳۹۳-۱۳۸۳

با توجه به افزایش آمار طلاق در کشور طی سال های اخیر، مقاله پیش رو بر آن است تا با رویکرد توصیقی تحلیلی و با استفاده از روش تحلیل ثانویه، وضعیت طلاق در ایران و روند آن طی دوره ۱۳۹۳-۱۳۸۳ را مورد بررسی قرار دهد. بدین منظور از منابع موجود شامل داده های سرشماری، سازمان ثبت احوال و نمونه سرشماری ۱۳۹۰ برای زنان ۶۴-۱۵ ساله استفاده شده است.  یافته ها نشان داد نسبت طلاق به ازدواج در کل کشور در سال ۱۳۸۳، ۱۰.۲۱ بوده که طی یک روند افزایشی در سال ۱۳۹۳ به ۲۲.۵۸ رسیده است. هم چنین یافته های حاصل از مطالعه الگوهای سنی و جنسی نیز نشان داد در سال ۱۳۹۳، زنان سنین ۲۰ تا ۳۵ ساله و مردان سنین ۲۵ تا ۴۰ ساله در معرض خطر بیشتری برای طلاق بودند. شاخص میانگین طول مدت زندگی، افزایش یک سال دوام زندگی مشترک در سال ۱۳۹۳ در مقایسه با سال ۱۳۸۳ را نشان داد. عوامل اجتماعی اقتصادی و افزایش شاخص هایی مانند سطح تحصیلات زنان و استقلال آن ها، سن ازدواج، شهرنشینی و تراکم جمعیت و میزان بیکاری، خصوصا مردان و جوانان در تعامل با ساختار سنی و هم چنین تغییرات فرهنگی نقش مهمی در روند رو به تزاید طلاق در طول یک دهه اخیر ایفا کرده اند.