دولت و بیماری کروناویروس (کووید-۱۹): دلالتهای بازگشت به وضع طبیعی

بیماری کووید-۱۹ به مثابه امر زیستی، به وسیله ویروس کرونا در مدت کوتاهی توانسته به لحاظ شدت شیوع و شمار افراد مبتالء به مثابه امری عالم گیر تلقی شود و سبب شکل گیری وضعیتی بحرانی در درون دولت ها و اجتماع مدنی شده است. این وضع خود را در برابر وضعیتی قرار می دهد که قبل از شیوع و گسترش بیماری کرونا در دولت ها حاکم بوده است. مقاله حاضر، به شیوه فلسفی بر این مدعاست: امر زیستی در تخالف با امر سیاسی نیست و نسبتی متخارج میان آنها برقرار نیست. یعنی وضع ماقبل از وقوع کرونارا نباید به عنوان وضع طبیعی هابزی قلمداد کرد، بلکه باید آن را به مثابه وضعی دانست که در درون دولت جریان دارد و آن، به معنای امری متعارف و عادی می باشد. از این رو، لفظ وضع طبیعی واجد سه داللت است: داللت سیاسی اشاره به سیاست عادی سازی و عادی زدایی دولت دارد که هنگام شیوع کرونا و پیدایش وضعیت بحرانی در کشور به کار بسته شد. در عادی سازی ترس زدایی و تطبیق سازی و در عادی زدایی بی تفاوتی و بی توجهی مدنی از موازین بهداشتی مرتبط با کرونا مد نظر بوده است. داللت علمی اشاره به سیاست بهنجارسازی دارد ولی به دلیل مشکالتی همچون شناخت ناپذیری، عدم قطعیت و عدم پیش بینی پذیری حاصل از بیماری کرونا، چنین امری محقق نشده است. داللت اجتماعی تاکید بر زندگی روزمره، عادت ها و روتین شدن، و ارزش زدایی یا عادی شدن دارد. در این داللت سیاست عادی سازی مبتنی بر تحدید رفتار و تغییر سبک زندگی اجتماعی بوده است. بنابراین، داللت های سه گانه نافی معنای سلبی از مفهوم وضع و نیز نشان دهنده پیوست میان امر زیستی و امر سیاسی می باشد.