ارزیابی میزان توسعه و تفکیک در انعطاف پذیری فضای داخلی مسکن آپارتمانی و واحدهای مسکونی مجاور مورد پژوهش: منطقه ۲ تهران
محل انتشار: مجله صفه، دوره: 31، شماره: 1
سال انتشار: 1400
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 288
فایل این مقاله در 19 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_SOFEH-31-1_003
تاریخ نمایه سازی: 24 شهریور 1400
چکیده مقاله:
نقش و اهمیت مسکن، به مثابه سرپناه انسان، حساس و کلیدی است و در طراحی آن توجه جدی به اصولی کیفی را می طلبد. با توجه به تغییر نامحسوس اما پویای فرهنگ زندگی در ایران و جایگاه مسکن در آن، به نظر می رسد طراحی یک واحد مسکونی که مناسب یک بازه زمانی مشخص باشد، نیازهای متنوع و متغیر ساکنان را پاسخ ندهد. مسئله اصلی آن است که طرح مسکن به مثابه یک ویژگی ثابت در نظر گرفته می شود، درعین حال کسانی که در آن ها زندگی می کنند این گونه نیستند، خانواده ها رشد می کنند، کوچک می شوند و تغییر می کنند و به همین دلیل نیازهای آن ها نیز تغییر می کند. پرداختن به ویژگی انعطاف پذیری در طراحی مسکن، به دلیل ارتقای کیفیت زندگی خانواده در فضای سکونتی، موجبات طولانی شدن استقرار ساکنان را فراهم می آورد. بر این اساس برنامه ریزی برای انعطاف و تغییر در ساختار عملکردی فضایی مسکونی با پاسخ گویی به نیازهای در طول زمان خانواده در واحد مسکونی، از جابه جایی بی رویه آنان جلوگیری می کند. این پژوهش با هدف ارتقای کیفیت انعطاف پذیری در طراحی واحدهای مسکونی معاصر و نگاه ویژه به توسعه و تفکیک و ارزیابی آن در فضای داخلی و واحدهای مجاور مسکونی انجام گرفته است. به این منظور با رویکردی کیفی ابتدا با استفاده از اسناد و مطالعات کتابخانه ای و سپس با تحلیل نمونه های مسکن سنتی ایران و نمونه هایی از آپارتمان های طراحی شده در دهه های اخیر اروپا، به منزله مصادیق مساکن انعطاف پذیر، به شناسایی نقش این دو مولفه (توسعه و تفکیک) در انعطاف پذیری فضایی پرداخته شده است و در گام بعدی سنجش میزان این دو مولفه در مسکن آپارتمانی منطقه ۲ تهران صورت گرفته است. نتایج حاصله حاکی از این است که ویژگی توسعه و تفکیک در مسکن یک خوابه حداقل میزان و در واحدهای سه خوابه بیشترین میزان را دارد. همچنین پیشنهاد تخصیص مساحت به فضایی شناور که مابین دو عرصه خصوصی و عمومی در نظر گرفته می شود، یک اصل پاسخ گو برای توسعه و تفکیک در واحد مسکونی دانسته شده است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
سپیده آقائی
کارشناس ارشد مهندسی معماری دانشگاه پیام نور تهران
میترا غفوریان
استادیار دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه علم و صنعت ایران
نفیسه آخوند
کارشناس ارشد فناوری معماری، دانشگاه شهید بهشتی
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :