اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک بر تحمل پریشانی دختران نوجوان دارای سابقه خودزنی شهر اصفهان

مقدمه: خودزنی به عنوان تخریب یا تغییر عمدی بافتهای بدن که منجر به آسیب به بافتها می شود، تعریف شده است. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک بر تحمل پریشانی دختران نوجوان دارای سابقه خودزنی شهر اصفهان انجام گرفت.روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دختران نوجوان با سابقه خود زنی که در سال ۱۳۹۷ به مراکز مشاوره شهر اصفهان مراجعه کرده بودند. به این ترتیب ۳۰ دختر نوجوان به شکل تصادفی در دسترس که از ملاکهای وزود و خروج برخودار بودند انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گروه کنترل جایگزین شدند (هر گروه ۱۵ نفر). آزمودنی ها قبل و بعد از مداخله به ابزار پژوهش شامل پرسشنامه تحمل پریشانی پاسخ دادند. آزمودنی های گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت رفتاردرمانی دیالکتیک قرار گرفتند اما گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد.یافته ها: داده ها در دو سطح توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و سطح استنباطی (تحلیل کواریانس چندمتغیره) تحلیل شد. نتایج حاکی از کاهش معنادار میانگین تحمل پریشانی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل، بود .(p ۰/۰۵) نتیجه گیری: بنابر یافته های پژوهش، میتوان برای کاهش تحمل پریشانی در دختران نوجوان دارای سابقه خودزنی، از رفتاردرمانی دیالکتیک سود جست.