اثر روان درمانگری هستینگرانه بر نیرومندی »من«، معنا در زندگی و اضطراب مرگ بیماران مبتلا به سرطان سینه (با استفاده از حکایات مولانا)

زمینه و هدف: این پژوهش به منظور بررسی اثر رواندرمانگری هستینگرانه با استفاده از حکایات مولانا بر نیرومندی »من«، معنا در زندگی و اضطراب مرگ بیماران مبتلا به سرطان مراجعه کننده به مرکز تحقیقات سرطان دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی انجام شد؟. روش: در این پژوهش نیمه آزمایشی”طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل“تعداد ۴۲ نفر از زنان مبتلا به سرطان به روش نمونه گیری در دسترس، پس از ارزیابی اولیه انتخاب و در دو گروه ۲۴ نفری کنترل و آزمایش به صورت تصادفی جایگزین شدند. پس ازآن، همه آزمودنیها به وسیله ابزار پژوهشی پرسشنامه روانی اجتماعی نیرومندی »من« و اضطراب مرگ مورد آزمایش قرار گرفتند. افراد گروه آزمایش طی ۲۴ جلسه۴” ساعته “در رواندرمانگری هستی نگرانه با استفاده از حکایات مولانا به شیوه گروهی شرکت کردند و این در حالی بود که گروه کنترل هیچگونه درمان روانشناختی دریافت نکردند. در پایان، هر دو گروه بار دیگر مورد آزمون قرار گرفتند ومجددا پس از یک ماه، دوره پیگیری آزمونها اجرا شد ؟پس از گردآوری پرسشنامه ها، داده های به دست آمده با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس و به وسیله نسخه نوزدهم نرم افزار آماری spss مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته ها حاکی از آن است که روان درمانگری هستی نگرانه با استفاده از حکایات مولانا در افزایش نیرومندی »من« و کاهش اضطراب مرگ و افزایش معنا در زندگی زنان مبتلا به سرطان پستان موثر بوده است و تا زمان پیگیری ادامه داشته است. نتیجه گیری: ازاین رو، پیشنهاد میشود در کنار درمانهای رایج پزشکی، از مداخلات روانشناختی همچون رواندرمانگری هستی نگر، در بیماران مبتلا به سرطان پستان و نیز سایر بیماریهایی که زندگی افراد را در طولانی مدت درگیر میسازد و تهدیدکننده زندگی هست، استفاده گردد