تحلیلی بر مصالح قابل بازیافت با رویکرد معماری پایدار و حفاظت محیط زیست

همسویی و همگرایی معماری بومی ایران با اصول معماری پایدار و معماری سبز برایند توجهاتی از قبیل انتخاب آگاهانه و پایدار محور مصالح بومی این مناطق است. امروزه هر ساختمان باید به گونه ای طراحی شود که استفاده از منابع جدید را به حداقل رسانده و پس از تخریب نیز منبعی برای ایجاد سازه های دیگر باشد با توجه به اینکه منابع کافی برای خلق محیط های مصنوع در جهان وجود ندارد که بتوان برای بازسازی هر نسل از ساختمان ها مقداری جدید از آنها را مورد استفاده قرار داد می توان با استفاده مجدد از فضاها و مصالح بازیافت شده این امر را محقق کرد.ایده ی استفاده از مواد و مصالح بازیافتی از دو جهت میتواند مفید باشد، یکی از جهت پاکسازی و بهبود محیط زیست و دیگر از جهت کاهش هزینه های ساخت .این ایده شامل انواع ایده هایی است که برای سیستم مدیریت پایدار ضایعات توسعه پیدا کرده اند: کاهش ، استفاده مجدد، طراحی مجدد، تعمیر، بازسازی ، بازتولید، بازیافت ، فروش مجدد. روش مطالعه در این مقاله به صورت تحلیلی با مطالعه ی اسناد و مدارک کتابخانه ای ضرورت استفاده از مواد بازیافتی درمعماری تشریح و با بررسی نمونه های اجرا شده در کشورهای توسعه یافته راهکارهایی جهت نحوه ی کاربرد این مواد در ساختمان سازی در کشور ارائه شود. افزایش روز افزون مواد و زباله های ساختمان به ویژه نخاله های حاصل از ساخت و ساز جدید و تخریب بافت فرسوده مشکلات زیادی را به وجود آورده است. در این راستا مصالح ساختمانی نقش مهمی را در پایداری ایفا می کنند در واقع آنچه که ماهیت یک بنا را شکل می دهد مصالح هستند