توسعه تاب آوری رفتار دانشگاهیان درعصر کرونا

تاب آوری صرفا برون داد سازگاری مناسب در برابر ناملایمات نیست، بلکه فرایندی است که هنگام مواجهه با تهدید مستمر یابعد از تجربه کردن یک حادثه نامعمول و استرس زا اتفاق می افتد. هیچ شخص یا مکانی مصون از بلایا نیست. شیوعبیماری های مسری، اقدامات تروریسم، ناآرامی های اجتماعی یا بحران های مالی و به علاوه بلایای طبیعی، همه، می توانند به پیامدهایی با مقیاس زیاد برای ملت و جوامعشان تبدیل شوند. یکی از راه های کاهش بلایای پیش روی یک ملت و جامعه،سرمایه گذاری در ارتقای تاب آوری ملی است. تاب آوری به معنای توانایی آماده شدن و برنامه ریزی برای تحمل کردن،بازیابی یا سازگاری موفق تر با حوادث ناخوشایند بالقوه است. تاب آوری ارتقایافته امکان پیش بینی بهتر بلایا و برنامه ریزیبهتر را به منظور کاهش لطمات این بلایا فراهم می کند.هدف اصلی ما در این تحقیق شناخت نقش ویروس کرونا بر تاب آوری فرهنگی،اجتماعی،سیاسی در بین اساتید و دانشجویاندانشگاه ازاد اسلامی می باشد. روش تحقیق توصیفی- پیمایشی، روش نمونه گیری در این تحقیق طبقه ای، ابزار اندازه گیری پرسشنامه، حجم نمونه براساس فرمول کوکران ۳۸۴ نفر براوردشد برای تحلیل آماری مطالعه از آزمون های همبستگیپیرسون، تی یک نمونه ای (تی استیودنت)، تی دو هتلینگ و آنالیز واریانس چندمتغیره (مانوا) تحلیل عاملی جهت بررسی نقش عوامل زمینه ای در میزان مولفه های تاب آوری در دانشجویان و اساتید دانشگاه آزاد اسلامی بکار گرفته شد. برای آزمون فرضیات چون داده ها براساس آزمون کلموگروف اسمیرنف ناپارامتریک بود از آزمون اسپیرمن استفاده شد نتایجتحقیق نشان داد که: ارتباط خطی معنی داری بین کووید ۱۹ و تاب آوری فرهنگی در سطح خطا ۰.۰۱ وجود داشت. این ارتباط مستقیم و با شدت ۰.۷۵۸ بود. ارتباط خطی معنی داری بین کووید ۱۹ و تاب آوری اجتماعی در سطح خطا ۰.۰۱وجود داشت. این ارتباط مستقیم و با شدت ۰.۹۱۳ بود. ارتباط خطی معنی داری بین کووید ۱۹ و تاب آوری سیاسی درسطح خطا ۰.۰۱ وجود داشت. این ارتباط مستقیم و با شدت ۰.۷۱۴ بود.