اثربخشی بازی درمانی گروهی بر تاب آوری و راهبردهای خودمهارگری کودکان طلاق

زمینه و هدف: طلاق یکی از وقایع پرتنش در طول زندگی مشترک و مهم­ترین شاخص آشفتگی زندگی زناشویی است که فرایندهای روان­شناختی، هیجانی، رفتاری، تحصیلی، و ارتباطی دانش­آموزان را تحت تاثیر قرار می­دهد. بدین ترتیب پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی بازی­درمانی گروهی بر تاب­ آوری و راهبردهای خودمهارگری کودکان طلاق انجام گرفت. روش: روش پژوهش حاضر ­آزمایشی با طرح پیش ­آزمون-پس ­آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این مطالعه را تمامی کودکان پسر طلاق ۷ تا ۱۰ سال مشغول به تحصیل در دروه ابتدایی در سال تحصیلی ۹۷-۱۳۹۶ تشکیل می دادند. حجم نمونه شامل ۳۰ کودک از جامعه آماری مذکور بود که به شیوه نمونه­ گیری خوشه­ای انتخاب، و به صورت تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و گواه جایدهی شدند (۱۵ کودک در هر گروه). گروه آزمایش مداخله بازی­درمانی را طی دو ماه و نیم در ۸ جلسه ۶۰ دقیقه ای دریافت کردند، در حالی که گروه گواه این مداخله را در طی فرایند انجام پژوهش دریافت نکرد. پرسشنامه های مورد استفاده در این پژوهش شامل مقیاس تاب­آوری کودکان و نوجوانان (انگار و لیبنبرگ، ۲۰۰۹) و پرسشنامه خودمهارگری ادراک شده کودکان (هامفری، ۲۰۰۰) بود. داده های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل کواریانس توسط نرم افزار آماری SPSS۲۳ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل داده ها نشان داد که بازی­درمانی بر تاب­ آوری و راهبردهای خودمهارگری کودکان طلاق موثر بوده است (P<۰.۰۰۱)؛ بدین صورت که این شیوه درمان توانسته است تاب­آوری و راهبردهای خودمهارگری کودکان طلاق را بهبود دهد. نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش حاضر می توان چنین نتیجه گرفت که بازی درمانی گروهی با بهره گیری از فنونی مانند کشف و درمان علل مقاومت ها و مخالفت ها با دیگران و قوانین، آموزش نحوه بروز و شناسایی هیجانات اصلی خود، و مدیریت خشم می تواند به عنوان روشی کارآمد در جهت بهبود تاب­ آوری و راهبردهای خودمهارگری کودکان طلاق در سطح مدارس و کلینیک ­های روان­شناختی به کار رود.