کارآمدی آموزش مهارت های برقراری ارتباط موثر بر روابط بین فردی، میزان تاب آوری، و تنیدگی افراد کم شنوا

زمینه و هدف: در بررسی کودکان با آسیب شنوایی به نظر می­رسد که نخستین و مهم ترین مسئله این کودکان، مشکلات در برقراری ارتباط است؛ زیرا آنها اغلب قادر به ایجاد رابطه اجتماعی و متقابل با همسالان و بزرگسالان نیستند و سازش ­یافتگی عاطفی و مهارت های اجتماعی آنان با دشواری زیادی روبه رو است؛ از این رو هدف پژوهش حاضر بررسی کارآمدی آموزش مهارت های برقاری ارتباط موثر بر روابط بین­فردی تاب آوری و تنیدگی افراد کم شنوا است. روش: روش پژوهش حاضر نیمه ­آزمایشی، از نوع طرح پیش آزمون-پس ­آزمون، با گروه آزمایش و گواه است. از جامعه آماری پژوهش که شامل افراد کم ­شنوا با میانگین سنی ۱۵ سال شهر تهران در سال ۱۳۹۷ بود با روش نمونه گیری در دسترس تعداد ۳۰ نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایدهی شدند. برنامه آموزشی مهارت های برقراری ارتباط موثر در ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای برای گروه آزمایش اجرا شد ولی گروه گواه هیچ مداخله­ ای را دریافت نکرد. از پرسشنامه مهارت­ های بین­ فردی (ماتسون، ۱۹۸۳)، تاب آوری (کانر و دیویدسون، ۲۰۰۳) و پرسشنامه تنیدگی (کوهن، ۱۹۸۳) به عنوان ابزارهای پژوهش استفاده شد. یافته­ ها: نتایج آزمون تحلیل کوواریانس تک­متغیره نشان داد آموزش مهارت های برقراری ارتباط موثر بر روابط بین­فردی (۰/۰۱=P، ۲۶/۲۹=F)، تاب آوری (۰/۰۳=P،۵/۲۷=F) و همچنین تنیدگی (۰/۰۱=P،۲۲/۶۰=F) نوجوانان کم شنوا موثر است؛ به طوری که این مداخله توانسته است روابط بین­فردی و تاب آوری را در گروه آزمایش افزایش، و سطح تنیدگی آنها را کاهش دهد. نتیجه ­گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد برنامه مهارت­ های ارتباطی آموزش داده شده در این پژوهش توانسته است افراد گروه آزمایش را برای رویارویی موثر با مشکلات روابط بین­ فردی آماده کند؛ نیاز روانی به احساس برقراری ارتباط و تعلق داشتن را در آنها تقویت کند؛ و در نهایت به کاهش سطح تنیدگی، تقویت روابط بین­فردی، و تاب ­آوری آنها منجر شود.