پیش بینی مشکلات رفتاری کودکان بر اساس شیوه های والدگری مادران: نقش میانجی سازش یافتگی کودک

زمینه و هدف: مطالعات پیشین نشان دادند که شیوه های والدگری مادر نقش اساسی در سلامت روان کودک دارند و هر یک از سبک­های والدگری، تاثیرات متفاوتی بر سرنوشت روان­شناختی فرزندان به جا می­گذارند. بدین ترتیب پژوهش حاضر با هدف پیش بینی مشکلات رفتاری کودکان بر اساس شیوه های والدگری مادران با میانجی گری سازش­یافتگی کودک انجام شده است. روش: پژوهش حاضر از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی دانش­آموزان مراکز پیش دبستانی شهر زنجان در منطقه یک و دو آموزش و پرورش شهر زنجان در سال تحصیلی ۹۷-۱۳۹۶ (۲۲۰۱ دختر و ۲۶۸۸ پسر) بودند. نمونه پژوهش، شامل ۴۴۷ نفر(۱۹۱دختر و ۲۵۶ پسر) دانش آموز پیش دبستانی از جامعه مذکور بودند که به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. برای جمع­آوری داده­ها در این مطالعه از پرسشنامه های شیوه های والدگری (۱۹۷۳)، سازش یافتگی کودک دخانچی (۱۳۷۷) ، و چک لیست رفتار کودک- نسخه گزارش معلم آخنباخ (۲۰۰۱) استفاده شد. برای تحلیل داده­های به­دست آمده از روش همبستگی و تحلیل مسیر استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد مولفه های شیوه های والدگری مادران به طور مستقیم بر مشکلات رفتاری کودکان تاثیر دارد. همچنین  نتایج نشان داد شیوه های والدگری مادران از طریق سازش­یافتگی کودک بر مشکلات رفتاری کودکان، تاثیر غیرمستقیم  دارد (۰/۰۱=P). نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که متغیر سازش­یافتگی کودک در رابطه شیوه های والدگری مادران با مشکلات رفتاری کودکان پیش دبستانی، از نقش غیر قابل انکاری برخوردار است؛ بنابراین آموزش شیوه های والدگری صحیح به مادران و در نتیجه بهبود سطح سازش­یافتگی کودکان، می تواند در کاهش مشکلات رفتاری بسیار موثر باشد.