اثربخشی بازی درمانی مبتنی بر روی آورد شناختی-رفتاری در کاهش اختلالات رفتاری کودکان مبتلا به نشانگان داون

زمینه و هدف: اختلالات هیجانی- رفتاری در کودکان مبتلا به نشانگان داون منجر به بروز مشکلات اجتماعی و کاهش توانایی در کنش ­های اجرایی و شناختی کودک می­ شود. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی بازی ­درمانی در کاهش اختلالات رفتاری کودکان مبتلا به نشانگان داون انجام شد. روش: روش پژوهش نیمه ­آزمایشی از نوع پیش ­آزمون- پس­ آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی کودکان ۶ الی ۱۶ ساله مبتلا به نشانگان داون شهر رشت در سال ۹۶-۱۳۹۵ بود که ۲۰ نفر از آنها به روش نمونه ­گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه گواه و آزمایش به صورت تصادفی جایدهی شدند (هر گروه ۱۰ نفر). ابزار پژوهش پرسشنامه اختلالات رفتاری  راتر بود. برای گروه آزمایش، آموزش بازی­درمانی در ۱۰ جلسه۳۰ الی ۴۵ دقیقه ای برگزار شد، در حالی که گروه گواه در این مدت هیچ گونه مداخله ای را دریافت نکردند. داده های به­ دست آمده با استفاده از روش تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج این پژوهش نشان داد آموزش بازی­درمانی در کاهش اختلالات رفتاری کودکان مبتلا به نشانگان داون موثر بوده است (۰/۰۱ > P). نتیجه­ گیری: بر اساس یافته­ های پژوهش حاضر علاوه بر معناداری آماری، می توان بر اهمیت بازی­ درمانی با شیوه مناسب برای کودکان مبتلا به نشانگان داون در کاهش اختلالات رفتاری تاکید کرد و از آن به عنوان یک روش موثر، بهره گرفت.