بررسی نسبت گفتمان های داخلی با دیپلماسی هسته ای ایران

در این مقاله تاثیر گفتمان های سیاست داخلی بر عملکرد جریان های سیاسی در مذاکرات هسته ای بررسی خواهد شد. فرضیه نویسنده مقاله این است که اعتقاد گفتمان اصلاح طلبی به تنش زدایی و توسعه سیاسی موجب شده تا این گفتمان مخالف چالش برای پیشرفت در فناوری هسته ای باشند. در مقابل، اصول -گرایان انرژی هسته ای را نماد مقابله و مقاومت مقابل غرب می دانند. اعتدال گرایان نیز به واسطه اعتقاد به توسعه اقتصادی و همکاری با نظام جهانی، موافق اعتماد سازی با غرب برای حل مساله هسته ای هستند. ضمن اینکه آرایش نیروهای سیاسی داخل نظام بر اساس اعتقاد به برجام یا مخالفت با برجام سنجیده می شود. به منظور آزمون فرضیه مزبور، ضمن مرور برخی تئوری ها، ابعاد اندیشه های جناح های اصلی سیاست ایران بر اساس نظریه گفتمان بررسی خواهد شد و سپس، عملکرد آنها در زمینه مذاکرات هسته ای ارزیابی خواهد شد. مناقشه هسته ای ایران موجب پیوند سیاست داخلی و سیاست خارجی گردید به نحوی که فراز و نشیب این پرونده موجب تغییرات در آرایش نیروهای سیاسی داخلی نظام شد. برخی از اصولگرایان را به اعتدال گرایان نزدیک کرد و موجب شد شکاف بزرگی میان اصولگرایان شکل بگیرد.