تاثیر تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) و مکمل دهی Q۱۰ بر محتوی پروتئین PGC-۱α و فعالیت آنزیم سیترات سنتاز در عضله نعلی موش های صحرائی نر چاق
محل انتشار: فصلنامه فیزیولوژی ورزشی، دوره: 13، شماره: 50
سال انتشار: 1400
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 238
فایل این مقاله در 26 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JSP-13-50_005
تاریخ نمایه سازی: 11 مهر 1400
چکیده مقاله:
چاقی بیوژنز میتوکندری عضلات را تضعیف می کند و در مورد تاثیر HIIT و Q۱۰ بر آن نیاز به بررسی وجود دارد. هدف پژوهش بررسی اثر توام تمرین HIIT و مکمل Q۱۰ بر دو شاخص بیوژنز میتوکندری در عضله نعلی موش های نر چاق بود. ۴۸ موش صحرائی نر ۱۶ هفته-ای]وزن گروه های چاق ۲۷۲ تا۳۷۲ گرم(۳۶/۲۲±۸/۳۰۸گرم)؛ وزن گروه وزن معمولی ۱۴۰تا۱۹۷ گرم (۲۱/۲۲۶/۱۵۸گرم)[،به شش گروه شامل وزن معمولی، چاق مرجع، چاق کنترل، چاق HIIT، چاق Q۱۰ و چاق توام تقسیم شدند. چاقی با رژیم پرچرب القا شد. مصرف Q۱۰ روزانه به مقدار mg/kg.bw ۵۰۰ و تمرین HIIT (۱۰ وهله فعالیت۴ دقیقه ای با شدت ۹۰-۸۵ درصد v VO۲ peak با ۲ دقیقه استراحت) به مدت۱۲ هفته انجام شدند. متغیرها به روش وسترن بلات و اسپکتروفتومتری اندازه گیری شدند و داده ها با تحلیل واریانس یک راهه مقایسه شدند. در گروه های چاق مرجع و کنترل، مقدار پروتئین PGC-۱α عضله نعلی کمتر از گروه وزن معمولی(به ترتیب P=۰.۰۰۱ و P=۰.۰۰۳) و در عوض فعالیت آنزیم سیترات سنتاز بیشتر بود (به ترتیبP=۰.۰۳۹وP=۰.۰۳۱).HIIT (۰.۰۰۱=P)، Q۱۰ (۰.۰۰۱=P) و اثر توام(۰.۰۰۱=P) مقدار PGC-۱α را از گروه وزن معمولی(نیز فراتر بردند که از این لحاظ اثر HIIT بیشتر از Q۱۰ بود(۰.۰۱۷=P). اما هیچ یک از مداخلات، فعالیت CS را تغییر ندادند(P>۰.۰۵). می توان گفت چاقی بیوژنز میتوکندری عضله را تضعیف می کند و HIIT به طور مناسبی سبب جبران این وضعیت و حتی ارتقای آن نسبت به موش های وزن معمولی می شود. مکمل Q۱۰ نیز دارای اثرات مفید اما ضعیف تر از HIIT است. با این حال، به دلیل کمبود شواهد و محدودیت ها هنوز نیاز به بررسی باقی است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
مسعود رفعتی بناب
دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، گروه علوم ورزشی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران
جبار بشیری
دانشیار فیزیولوژی ورزشی، گروه علوم ورزشی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران
رقیه پوزش جدیدی
استادیار فیزیولوژی ورزشی، گروه علوم ورزشی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران
حسن پوررضی
استادیار فیزیولوژی ورزشی، گروه علوم ورزشی، دانشکده علوم اجتماعی، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، قزوین، ایران
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :