بررسی کارایی گیاه علف چشمه Nastuytium officinale درپالایش پسابهای رودخانه قره سو

همراه با رشد روز افزون جوامع انسانی و افزایش تقاضا در عرصه های مختلف (در کنار محدودیت های پیشه رو)، استفاده بیش از حد از منابع در اختیار و به تبع آن برهم خوردن تعادل
زیست محیطی موجود، حقیقتی انکار ناشدنی است و همواره افزایش آلودگی های زیست محیطی را به دنبال دارد. در کنار افزایش فعالیت های صنعتی و کشاورزی انسان همواره به دنبال راهی برای کنترل یا کاهش آلودگی های آب و خاک بوده است و در نتیجه گسترش نیازهای انسان و بالارفتن سطح بهداشت مردم، باعث گردیده اند که منابع آب شیرین سطحی و زیرزمینی بیش از حد مصرف شده و در حالت های بحرانی قرار گیرند. این مساله در دوره های خشکسالی بسیار تشدید می گردد و برای کشورهایی چون ایران که بر روی کمربند خشک زمین قرار دارد محسوس تر و نیاز به توجه بیشتری میباشد. برای حل این مشکل بایستی به منابع آب نامتعارف (پساب و فاضلاب ها) روی آورد تا باعث آزاد سازی منابع آب برای سایر مصارف گردید (بهروز و لیاقت، ۱۳۸۱). آلودگی محیط زیست به وسیله مواد آلاینده حاصل فعالیتهای گوناگون بشری از جمله فعالیت های کشاورزی، صنعتی، هستهای و فاضلاب شهری سبب ایجاد مشکلات زیست محیطی، اقتصادی و بهداشتی شده است (رضوانی و همکاران، ۱۳۸۴ ). امروزه با درک مشکلات زیست محیطی به وجود آمده تلاش های فراوانی به منظور پاکسازی محیط زیست صورت گرفته و بدین منظور روشهای مختلفی ابداع و به کار گرفته شده است. از طرفی هزینههای بسیار گزاف روش های فیزیکی و شیمیایی سبب تلاش در جهت دستیابی به روشهای کم هزینه تر می باشد به این ترتیب از منابع بیولوژیک محیط زیست جهت پاکسازی نقاط آلوده به انواع آلایندهها کمک گرفته می شود به طوریکه در این راه روشهای مناسبی ابداع شده که طی یک دهه موفقیت های قابل توجهی کسب نموده و ارزش تجاری پیدا کرده اند. از جمله این روشها، استفاده از برخی گیاهانی پالایی شوند و به گیاه هستند که سبب کاهش آلودگی محیط زیست می معروفند (ابراهیمی، ۱۳۹۰). گیاهپالایی (پالایش گیاهی)، تکنولوژی مقرون به صرفه و محیط دوستانه است که در آن با استفا ده از مهندسی گیاهان سبز (شامل گونه های علفی و چوبی) مقاوم جهت اصلاح و برداشت مواد آلاینده از آب و خاک یا کاهش خطرات آلاینده های محیط زیست نظیر فلزات سنگین، عناصر کمیاب، ترکیبات آلی و مواد رادیواکتیو به کار برده می شود (ابراهیمی، ۱۳۹۰).