تحلیل استراتژی نظامی ایران و مولفه های آن در عصر شاه عباس بزرگ (۹۹۶ ۱۰۳۸ق)
محل انتشار: فصلنامه مطالعات تاریخ فرهنگی، دوره: 1، شماره: 4
سال انتشار: 1389
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 244
فایل این مقاله در 18 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_CHIST-1-4_001
تاریخ نمایه سازی: 15 مهر 1400
چکیده مقاله:
شاه عباس یکم در طی چهل و دو سال سلطنت خود (۹۹۶-۱۰۳۸ق) دولت صفوی را از حالت تزلزل به اوج اقتدار رسانید. در اوان سلطنت وی، علاوه بر بی ثباتی ناشی از بحران های سیاسی داخلی، بخش هایی از کشور در غرب و جنوب و شرق در اشغال و تهاجم دشمنان خارجی بود. پرتغالی ها بر سواحل و جزایر جنوب، و هندی ها معمولا بر قندهار مسلط بودند. او در سایه ی پیروزی های سرنوشت ساز نظامی، ضمن تثبیت اوضاع داخلی، سرزمین های اشغالی را بازپس گرفت و تهدیدهای موجود در مرزهای شرقی را نیز رفع کرد. این همه، ناشی از هدف گذاری و اولویت بندی صحیح وی در استراتژی نظامی و محاسبات دقیق و اعمال مدیریت توانمند و پویا و بهره گیری از ابزارها و ساز و کارهای لازم بود. مقاله ی حاضر بر آن است تا اهداف و مراحل استراتژی نظامی شاه عباس را مشخص کرده و مولفه های آن را مشتمل بر تمهید ساختارهای اویماقی، سیاسی و نظامی، بهره گیری از تاکتیک های مناسب و اعمال ملاحظات و محاسبات در عوامل اقلیمی، جغرافیایی، انسانی، سیاسی، اجتماعی فرهنگی، زمانی و مکانی مورد تحلیل قرار دهد.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
هاشم آقاجری
دانشگاه تربیت مدرس
ابراهیم مشفقی فر
دانشگاه تربیت مدرس