گسل های پنهان حوزه زاگرس و نقش آنها در زلزله خیزی جنوب غرب ایران

جنوب غرب ایران و ناحیه چین خورده زاگرس به استثنا در زلزله های مخرب قرن اخیر و سوابق زلزله های تاریخی، یکی از مناطق فعال از نظر زلزله خیزی محسوب می شود. با وجود گسل های فراوان مشخص درناحیه، که مسلما در گذشته های خیلی دور عامل زلزله های شدید بوده اند، فعالیت های لرزه ای قرن اخیر شواهد سطح الارضی مستند و محکمی همراه نداشته و بجز چند مورد کوچک و جزئی، ارتباطی بین گسل های سطحی و زلزله های مخرب مشاهده نمی شود. بررسی ها و مطالعات دقیق زمین شناسی ساختمانی و تکتونیک، که برای روشن نمودن وضعیت دقیق طبقات و ساختمان های طاقدیسی در زیرزمین برای کاوش های نفتی انجام گرفته و نتایج برخی از آنها بوسیله عملیات لرزه نگاری و حفاری چاه های عمقیق نفت به تایید رسیده است، نشان می دهد که در افق های مختلف قشر رسوبی حوزه زاگرس، گسل های متعدد و فراوانی وجود دارند که با توجه به فعالیت تکتونیکی ناحیه و هماهنگی آنها با نیروهای فشاری وارده، فعال بودن آنها قطعی است و می توانند کانون اکثریت زلزله های مخرب حوزه زاگرس را تشکیل دهند. بررسی های ژئوتکنیکی متراکم و کوتاه مدت نیز اغلب این موضوع را تایید می کنند و بالاخره بررسی اصول چین خوردگی و ساختمانی حاکم بر منطقه که بر شواهد و دلائیل صحرائی متکی است، نشان می دهد که نیازی به ظهور این گسل ها در سطح زمین نبوده ولی می توان با بررسی های دقیق، موقعیت ابعاد دو جهت حرکت احتمالی آنها را با دقت پیش بینی نمود.