سنجش احیاپذیری خانه های تاریخی روستای متروکه گیسک زرند کرمان با توجه به بهره گیری از مصالح بوم آورد

مناطق روستایی شامل چشم اندازهایی از انواع و اقسام ویژگی های ملموس و نا ملموس از تعامل رابطه انسان روستانشین با طبیعت پیرامونی خود هستند که این رابطه به اشکال گوناگونی ظاهر می شوند،گاه با ایجاد ساختارهای معماری در دل دشت و دره و دامنه کوه،گاه به صورت سازه های دست کند در مناطق سنگی و کوهستانی،گاه به صورت ایجاد سازه های موقت و...،اما آنچه که در این میان مهم است،این تعامل و ارتباط در وجهه مادی و ظاهری،با بهره گیری از مصالح بومی همان منطقه و تکنیک های بومی آنجا،بهره برده و توانسته به نحو احسن بروز نماید.از طرفی احیا پذیر کردن برخی از روستاهایی که به دلایلی متروک شده اند،برای آنکه بتوانند رفتار پیشین خود را درست اجرا کنند،باید با توجه به مصالح و تکنیک های خود آن منطقه،احیا و بازآفرینی کالبدی-رفتاری شوند.در روستای مورد مطالعه گیسک کرمان،یک منطقه روستایی شامل خانه هایی با مصالح سنگی است که متروک شده و در پژوهش پیش رو،به سنجش برخی معیارهای احیاپذیری این روستا با توجه به مصالح بومی پرداخته میشود.