سازگاری اجتماعی دانشجویان (پیراپزشکی – پرستاری مامایی) دانشگاه علو م پزشکی هرمزگان و ارتباط آن با پیشرفت تحصیلی در سال تحصیلی ۹۷-۱۳۹۶

مقدمه و هدف: سازگاری اجتماعی، به معنای میزان سازگاری فرد با محیط اجتماعی است. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین پیشرفت تحصیلی و مولفه های سازگاری در  دانشجویان دانشکده های پرستاری و مامایی، پیراپزشکی انجام شده است. روش ها: این مطالعه، یک مطالعه توصیفی همبستگی است، که بر  ۱۸۵ نفر از دانشجویان که در سال تحصیلی ۹۶ حداقل ۴ ترم تحصیلی را پشت سر گذاشته بودند انجام شده است. داوطلبین دارای شرایط ورود به مطالعه به صورت فراخوان به مطالعه دعوت شدند. ابزار سنجش در این مطالعه پرسشنامه سازگاری بل بود. اطلاعات دموگرافیک و اطلاعات مرتبط با عملکرد تحصیلی از طریق سیستم سما و پرونده دانشجویان دریافت شد و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: میانگین نمره سازگاری کلی دانشجویان ۵۹/۲۰±۱/۵۳ می باشد و بین سازگاری کل و پیشرفت تحصیلی دانشجویان اختلاف معنی دار وجود ندارد ولیکن بررسی مولفه های سازگاری نشان داد که در مولفه های سازگاری در خانه، سازگاری بهداشتی، سازگاری اجتماعی، سازگاری عاطفی وضعیت دخترها به صورت معنی داری بهترازپسر ها است. (۰.۰۵= p ) همچنین نمرات مولفه های سازگاری در خانه (۰.۴۴ = p)، بهداشتی (۰.۲۵= p)، اجتماعی (۰.۰۰۵ =p) و عاطفی (۰.۰۰۱ =p) در رشته های مختلف تحصیلی به صورت معنی داری متفاوت بود. نتیجه گیری: بر خلاف پیش فرض تحقیق،  بین سازگاری کلی و پیشرفت تحصیلی دانشجویان اختلاف معنی داری وجود نداشت اما سازگاری اجتماعی دچار نقصان می باشند. لازم است تا مسئولین در امر آموزش با برنامه ریزی های مناسبی در راستای اصلاح مهارت های سازگاری گام بردارند.