تجربه ی تن آوری بی هدف (ژست) در آثار نمایشی ریچارد فورمن

تئاتر فورمن نوشتاری است بر و از بدن که در آن نشانه­ها و رمزگان نظام قدرت با رویکرد ابزاری و عملکردجویانه از بدن به چالش کشیده می­شود. قدرت با شعارهایی مانند مراقبت از بدن و مقدس شماردن زندگی، انسان را در معرض تن­آوری­هایی کارکردگرا و هدفمند قرار می­دهد، یا به بیان دیگر، بدن را ابزاری با هدف خاص بودن و زیستن برای قدرت تعریف می­کند. اما فورمن چنین تکریم بدن را، مزین کردنش به نشانه­ها، رفتارها و ساخت­های تحمیلی و بی­محتوا می­داند. در واکنش به چنین رویکرد ابزارمحور، می­توان آثار فورمن را از منظر نظریه­ی «ژست» یا بدن «بی­هدف» آگامبن مورد بررسی قرار داد. ژست در بدن بازیگران فورمن به شکل جدایی صدا از تن رخ می­دهد، صدایی که در پس بلندگوها هزار چهره می­یابد و بازیگر را در سکوت فرو می­برد. تن بی­صدا و سکوت تن ایستادگی برابر بدن کلام­محور و موزون است. ژست را همچنین می­توان در تکنیک­های سینمایی تئاتر فورمن یافت که به واسطه­ی آن بدن نوعی از بی­فرمی را تجربه می­کند. فورمن بدنش را به دست لنز دوربین و نماهای بسیار نزدیک می­سپرد تا تجربه­ای متفاوت از تن­آوری برای تماشاگران به ارمغان آورد. در حقیقت، سینمایی کردن تن، آن را به عرصه­ای برای نوسازی و بازسازی تبدیل می­کند؛ هنجارهای حرکتی و ادراکی را پس می­زند؛ از بودن در بالقوگی لذت می­برد؛ در آخر، ابزاری بی­هدف می­شود برای نابودی ساخت­های قدرت.