ارزیابی عوامل موثر بر زیست پذیری شهری در سکونتگاه های غیررسمی، مطالعه منطقه ۱۴ شهراصفهان

رویکرد زیست پذیری به معنای توان و قابلیت یک مکان برای تامین نیازهای زیستی ساکنان اعم از مادی و غیرمادی در جهت ارتقای کیفیت زندگی و ایجاد بستر شکوفایی توانمندیهای عموم شهروندان می باشد و از آنجا که سکونتگاههای غیررسمی از خدمات و امکانات شهری کم بهره بوده و نیازمند توجه به کیفیت شهری می باشند، هدف اصلی این پژوهش ارزیابی عوامل موثر بر زیست پذیری شهری در سکونتگاههای غیررسمی منطقه ۱۴ شهر اصفهان می باشد. روش تحقیق کاربردی و در چارچوب روش های توصیفی – تحلیلی قرار می گیرد. جهت گردآوری داده ها از روش پیمایشی، اسنادی و میدانی استفاده گردیده است. همچنین برای تجزیه و تحلیل اطلاعات جمع آوری شده از تکنیک های آماری PLS و روش تصمیم گیری چند معیاره بهره گرفته شده است. از نتایج بدست آمده در ارزیابی صورت گرفته اینکه شاخص اقتصادی در زیست پذیری شهری با میانگین کل ۲.۱۳، از متوسط استاندارد پایین تر و از نارضایتی بیشتری در بین ساکنین می باشد. در بین نماگرهای بررسی شده در شاخص اقتصادی، وضعیت سرمایه گذاری در محلات با میانگین ۱.۸ از کمترین رضایت در بین ساکنین محلات برخوردار می باشد. در عین حال شاخص کالبدی با میانگین کل ۲.۵۸ از رضایت بیشتری برخوردار بوده لیکن از متوسط استاندارد کمتر است و در این شاخص نیز نماگر وضعیت برخورداری از خدمات مذهبی با میانگین ۳.۲۴ از بیشترین رضایت برخوردار می ب اشد.